— Ну, ды там не панашаму: зразумела, горад — не мястэчка. Што ў нас: пятнаццаць-дваццаць хлопцаў і ўся організацыя… Сто тысяч рабочых — гэта ня жарты!.. Соцыял-дэмократычная організацыя налічвае…
Прысутнасьць Стэпы паперашкодзіла хлопцам гутарыць на гэтую тэму і яны перайшлі да дзяўчат.
— Ты, пэўна, і ня ведаеш, што табе Васіль Бераг ставіць падножку, — заўважыў Сёмка.
— У чым? — пацікавіўся Рыгор.
— Зарыцца на Зосю!
— Сур’ёзна?
— Вось дзіўны які, дык гэта-ж пазаўтра маюць адбыцца ўладзіны, а на Пятра і сваты, — упэўнена сказаў Сёмка.
— Не, гэтага то мо’ яшчэ і ня будзе… толькі… — ня згоджваўся Пятрусь.
— Я табе кажу, — перабіў на паўслове Сёмка: — ты мо’ нічога ня ведаеш, а мне надоячы Янка Грыб перадаваў, што Васіль сам яму хваліўся пра гэта.
— Мала што Грыб будзе брахаць; гэта-ж усё наперакор, на колькі намерана…
— Ды што ты, сапраўды…
— Ну, можа быць, — сумеўшыся дапусьціў Пятрусь: — толькі мне заўчора яшчэ Зося казала, што ў іх хаце нічога такога ня чуваць.
— Хлусіць, хлусіць, — нячакана ўкінула і Стэпа: — я чула, што няйначай, як у аўторак адбудуцца сваты.
— А паганскі, гэты Бераг, хлопец; такі хуліган, такі абармот; ды ці-ж хто ў Сілцох ня ведае іх котлішча!?.
— Але, але; знатны, падумаеш, дзедзіч… весь час ні з кім, апроч як са стараставым ды з вураднікавым сынамі. Ды, прахвост, удае кожнага. Думаеце Юстын Корч не праз яго ласку ў Сібір угадзіў?.. Ого-а!
— Гэта яшчэ ў сёмым годзе? — справіўся Рыгор.
— Але… Вось такому злыдню… Дурная Зося!
— Ну, што-ж парадзіш, — сьціснуў плячыма Рыгор: — на тое, мабыць, ідзецца.
— Няўжо-такі бацькі згодзяцца за такую неўдаль выдаць яе? — закінуў пытаньне ні то аднаму сабе, ні то на разгадку ўсім, Пятрусь.
