— А што пра Пятруся?
— Зьбіраецца ў Пецярбург…
— Ці маеш ты лад?
— Напэўна…
— Глядзі ты! Маладая натура… А чаму-ж бы яму ў Рыгу не паехаць?
— Вырашыў ехаць да Пецярбургу.
— Ага… Прабачай, што затрымала… бачу, што ты спаць хочаш. Дык ужо пішы, Сёмачка, разам — ад сябе і ад мяне. Я надыду да цябе на днях… Добра?
— Добра, цётка, добра…
На вуліцы пачуўся сьмех, які разьліўся сьледам за крэпка вымаўленым словам «Зося»… Сёмка прыслухаўся, але тупат Стэпы, якая, не разьвітаўшыся, пашла з двара, перашкодзіў разабраць голас. Ён адвярнуўся к дзьверам і ўспомніў Рыгора. Сьмех сярод зорнай ночы на ціхай вуліцы ўваскрасіў яму вобразы з нядаўняга мінулага, калі не аднораз здаралася варочацца яму гэткай, а то і пазьнейшай парою з гульні і чуць, як, разьвітаўшыся, ззаду Рыгор дапамінаў яму ўдагон той ці іншы эпізод, сьмяючыся зычным, прыемным сьмехам.
— Што ён цяпер, вось гэтымі днямі, робіць там? Што думае? Ці ўспамінаае тое, чаму я аддаўся ў даную хвіліну? Цікава!
