— Сёмка!
— Я! Хто гэта?
— Я, Стэпа…
Сёмка адвярнуўся ад дзьвярэй.
— Пачакай, нябожа, — папрасіла Стэпа.
Падышла.
— Ці чуеш, сынок, што тут робіцца? Можа Рыгорка душою вінават, а гатовы зрабіць яго праступнікам. Як у бубен б’юць.
— Так. Мы, вось, таксама абгаварвалі гэта. Некаторыя з хлопцаў дык да таго зацікавіліся, што пашлі к Берагу. Ні пазаўчора, ні ўчора ня былі, а сёньня пашлі, каб хоць зірнуць на Зосю.
— Бедная Зося! — паспагадала Стэпа і тут-жа перамяніла голас:
— А ўчора я спаткалася з Волькаю, дык тая мне і кажа ўсё, а я нічагуткі не разумею. Толькі вечарам Лявоніха растлумачыла, у чым рэч… Папершае, думала я: заўсяголаў яны, нагавораць ды пакінуць, ажно ня тое — сёньня яшчэ больш гутаркі. Вядома, ведзьма — на ўсе Сілцы раскрычала. А там, можа, нідзе нічога… Ці-ж ня бывае, што не ў парадку часамі! Дык крымінал рабіць? Сьвятыя, ліха ім, чэсныя! І ўплялі бачыш, Рыгора…
— Нічога. Каб і быў Рыгор замешаны, дык…
— Ну, але-ж, Сёмачка! Нават у нашы часы здаралася, што вясельле пройдзе ня так, як трэба, а то цяпер… Сьвет, глядзі, перамяніўся; да дзіва, што дзяўчына — не анёл…
Стэпа матнула рукою, адкашлялася і запытала:
— Ну, а скажы, Сёмачка, ты калі думаеш Рыгорку ліст пісаць?
— Да, вось, к наступнай субоце. Трэба-ж пачакаць ды пачуць, як і што ўсё скончыцца. Бо ўжо ў пісьме трэба падрабязна апісаць.
— А я-б думала — заўсяголаў яно… Можа-б, на добры лад, ня варт было-б і засмучаць яго гэтым. Ня ведае — няхай-бы і ня ведаў. Як ты думаеш, сынок?
— Чаму не? Дарэмна. А яму што там? Пляваць. Прачытае і сплюне. Усё-ж пацікавіцца. Мне здаецца — на чужыне кожнай вестка з дому міла і прыемна.
— А то-ж, думаеш… Пішы, чаму-б ня так.
— Вось напішу аб гэтым; таксама пра Пятруся…
