— Пэўна… Але, трэба сказаць, што ўсё-ткі ёсьцека адмысловыя брахуны. Вось хоць-бы ўзяць цяперака — пусьцілі плёткі на Зосю: «нібы яна з Нязвычнікам спала ды дзе…» Сёньня жонка мне паведаміла…
— Няўжо? — нагастрылася Тадося.
Васіль-жа нядбайна матнуў рукою:
— Брахня! Рыгорава справа.
— Пачакай!
— Аднак, Хлёр, убачыўшы, што Васіля паведанае ім ня зьдзівіла, пасьпяшыў астудзіць і цікавасьць братавае.
— Пэўна, брахня. Хто з разумных людзей гэтаму паверыць? Мне жонка сказала, дык я сплюнуў — і толькі.
— А мо’… Зося — пракідная дзяўчына…
Відаць было, што Тадося прыняла Хлёравы словы да сэрца, захапілася імі, бо хоць змаўчала, а ўсё-ж на твары яе застаўся адбітак яхідзтва. Так і чулася, што баба ў патрэбны час пачутае вылажыць перад Зосяю.
Хлёра, аднак, настрой братавай ня смуціў; ён быў пэвен, што ў кожным разе гэта не адаб’ецца на вясельлі.
— Людзям языкоў не павяжаш, — рашыў ён.
Тадося моўчкі згадзілася.
На гэтым заключылі і перашлі да вясельнай справы: Хлёр распытаў, каго Тадося думае запрасіць, апроч сваякоў, як і што зроблена Васілём для падарункаў Зосі і інш. Беражыха ахвотліва адказала Хлёру на ўсе пытаньні, расхваліўшы свой плян і свае намеры.
— Думаю, каб вясельле адыграць палюдзку, — старшыню, урадніка, нават бацюшку думаю запрасіць: ён так прыхільна адносіўся да Васіля. А шлюб ізноў думаю справіць багаты. Не калі-ж было — адно дзіця. Скупіцца няма чаго, — заключыла Тадося.
— Зразумелая рэч. Што-што, а вясельле трэба адзначыць добраю бяседаю. Тут скупошчаў, вядома, ніхто не падглядае, але і намёку на іх даваць ня трэба. А Зосі трэба зрабіць добры гасьцінец.
Васіль ухмыльнуўся здавальняюча і пахваліўся:
— Набралі машастовую сукенку і тонкія чаравікі. Хадзілі надоечы ўдваіх.
