— У гэткай школе ня шкодзіла-б нам кожнаму павучыцца, — радзіў Сроль, калі яны сышліся адным вечарам цэлаю хэўраю, з дзяўчатамі.
У Пятруся гастрэй ніж у іншых варушылася думка — пакінунь Сілцы і пераехаць у горад. Зацікавіўся горадам і Сёмка.
— А ўсё-ж, — казаў ён, — горад вырашыць усю справу з рэволюцыяй.
— З нашаю дапамогаю, — самаўцяшаў Пятрусь.
— Так, але… цікавей ісьці ўперадзе, ніж плясьціся ззаду.
— Згадзіўся, Сёмка, ці-ж усім перасяляцца ў горад?
— Усім ня ўсім, а многім трэба…
Дзяўчат інтрыгавала знаёмства Рыгора з Ганнаю ды Наталяю, і вакол гэтага між імі і хлопцамі ня мала прашло гутарак. Дасталося Рыгору, дасталося хлопцам.
— Чаму-б вам не пацікавіцца політычным бокам Рыгоравага жыцьця? — упікалі хлопцы.
— У іх на першым месцы суадносіны іншага характару. Мужчына, каханак…
— Моладасьць сваё бярэ.
— Дык на гэта ёсьць пэўная забясьпека для кожнае дзяўчыны.
— Забясьпека… Прыклад з Рыгорам — на далоні.
Волька заўсёды выбягала наперад, рачавісьцей супярэчыла і настойней накідалася на хлапцоў. Таварышкі давяралі ёй свае думкі і падтрымоўвалі аднагалосна.
— Бачыце, — паехаў, а тут Зосі як хочаш. Так і ўсякі з вас; тутака як быццам-бы мае шчырасьць, а паедзе — дулю на мяду.
— А што, можа, за спадніцу ўзяўшыся, бегаць за вамі? Згаджацца на вашы капрызы і бацькоў вашых слухаць?
— Як гэта?
— А хоць-бы так, як тое было з Зосяю. Хто-ж вінават, што яна адказала Рыгору, ды яшчэ гэткім чынам? Папраўдзе судзячы, думаю, ніводная не абвінаваціць Рыгора.
Волька не згаджалася.
— Не абвінаваціць! Вашаму брату хочацца абяліць чалавека, хоць ён і не паддаецца гэтаму. Скажэце, што Зося вінавата? А ці ня мог ён, хоць-бы сам Рыгор, пераканаць яе паехаць за ім? Дык не: абы адчапіцца, а там — як сабе хоча. Куды-ж ёй
