аднэй змагацца з гэткімі бацькамі, як Прыдатныя? І то яшчэ трэба падзівіцца, як яна перакорылася ім… Гэтага Рыгор не заўважае, нябось.
— Дзе яму заўважаць! У яго іншых думак поўна. Бадай што і цяпер вось, калі мы тутака палошчам яго костачкі, ён там дэмонструе з бастуючымі рабочымі.
— Так, многа іншых думак… — не згадзілася Волька.
— Вядома…
Пятрусь выказаў гэта тонам, пасьля якога нельга было далей спыняцца на суадносінах між Рыгорам і Зосяю.
— Якаво-б там сабе ні было… — перашоў ён да свайго пачуцьця: — а я, калі ўвайду ў думкі, разьбяруся з Рыгоравай чыннасьцю ў Рызе, дык ня ўрымшчуся тутака: цягне саматугам у горад. І думаю — сур’ёзна думаю… кінуць Сілцы.
— Куды — і табе… — умяшалася Гэля.
А Волька выкарыстала:
— Вось-вось, а Гэля?
— Баіцца Зосінай гісторыі? — падхапіў Сёмка: — Калі так, то мае поўную мажлівасьць ехаць разам з Пятрусём.
— Пэўна, няхай дакажа сваю вернасьць.
— А трэба будзе, дык і дакажу, чаму не.
— Мы можам даказаць; ці ёсьць толькі гэтая вернасьць у вас, хлопцаў, — не паддавалася Волька.
— Як у кога: у Васіля Берага напэўна больш, як у Рыгора, — пагіронізаваў Сёмка.
— Дзяўчаты прамаўчалі.
— Вось, мабыць, ужо ў суботу і вянок будзе? — запытаў Пятрусь.
— Так, у суботу.
— Бачыце: Рыгор там у катле змаганьня, а Зося тутака спраўляе вясельле…
— Няма чаго ўпікаць Зосю.
Вакол пісьма яшчэ доўга ў гэты вечар спрачаліся хлопцы і дзяўчаты, таварышы Рыгора; і, разыходзячыся да хаты, не маглі расстацца — гэтак яно іх узьюшыла.
У гэты-ж вечар, на разыходзе Сёмка пашоў праводзіць Вольку. Падышоўшы да яе хаты, яны прыселі на прызьбе, і Сёмка ізноў разьняў гутарку пра суадносіны Рыгора з Зосяю.
