сядзелі ў радок на мяккай канапе за прыстаўленым да яе поўкруглым сталом. З двух канцоў стала ляжала па некалькі кніжак, у пераплёце і не пераплеценых; пасярэдзіне закрывалі прагал разгорнутыя ва ўсе шыркі газэты. Рыгора сустрэлі моўчкі, і ён сам перарваў цішу прывітаньнем:
— Добры вечар!
За ўсіх адказаў гаспадар кватэры, які сядзеў ад акна.
— Вечар добры!
І запрапанаваў:
— Сядай, сябру Нязвычны…
Пасьля прыўстаў і запытаў Рыгора:
— Знаёмы з усімі?
Той прыглядзеўся — людзі былі незнаёмыя.
Усім падаў руку; апошняй — дзяўчыне, якая сядзела з другога канца канапы.
Прывітаўшыся, Рыгор прысеў ля стала побач з дзяўчынай.
— Мала цікавага, — пераняў Артур: — ды якраз няма сьвятла.
— Што-ж так доўга не падаюць? — запытала дзяўчына і прыўстала з месца.
Якраз бліснула электрыка. Адзетая ў цьмяны ўзорны абажур, лямпачка дала досыць сьвятла, так што людзі і рэчы выглянулі ў поўным акрэсьленьні.
— Вось прагаварылася.
Рыгор паглядзеў на дзяўчыну і захапіўся яе стройнасьцю, здаровым целаскладам, прыгожай постацьцю. Крыху прадоўглы смуглы твар з дасканала прымеркаваным роўным носам, з цёмнымі вачмі пад густымі чорнымі брывамі; мерны лоб, абложаны чарнаватымі, прыгладжанымі ў простую прычоску косамі. Яна была адзета ў простае поўшарсьцянае плацьце з перахопам у стане і з высокім каўняром, які шчыльна закрываў стройную шыю. Пастаяўшы колькі хвілін, дзяўчына села і, працягаючы ногу кранула Рыгоравай нагі.
— Убачайце!
— Калі ласка.
— Якая я няўдалая, ці ня праўда?
— Гэта можна вам дараваць.
— Ня вучылася абыходжаньню.
