— І яна засьмяялася. Рыгор з некаю патайною думкаю паглядзеў на прысутных, каб праверыць, ці яго аднаго так цікавіць гэта дзяўчына-таварыш, ці захоплены ёю ўсе прысутныя. Пяцёрка чалавек, наўзапой курачы, былі напэўна заняты іншым: яны перакідаліся адрыўнымі сказамі, некаторыя заводзілі рэволюцыйныя мэлёдыі, мянялі раз-у-раз позы ды пазіралі на гадзіньнікі.
— Нам яшчэ многіх трэба прычакаць? — запытаў ува ўсіх адзін з прысутных, доўгакосы, з бародкаю клінком, у акулярах, тыпічнага інтэлігентнага выгляду мужчына, гадоў за трыццаць.
— Павінны падыйсьці зараз, — адпавеў яму сусед, здаровы, белакуры, поўнатвары латыш: — вось яшчэ нават Міхася Камара… Нешта некае з ім.
Ён павярнуўся да Артура:
— Ці толькі прыдзе ён, наогул?
Рыгор адказаў:
— Я з ім бачыўся пасьля работы; абяцаў прыйсьці абавязкова.
— Ня можа ня прыйсьці.
— Можа што здарылася? — уставіла ад сябе дзяўчына.
— Нічога, пэўна, з ім ня сталася, а ўжо ў нас гэткая прывычка — заўсёды на паўгадзіны пазьніцца, — матнуў рукою інтэлігент.
— Не падабаецца мне гэта.
— А каму яно падабаецца…
Стук за дзьвярыма, а сьледам званок перабілі гутарку. Артур кінуўся да дзьвярэй і ўпусьціў зразу траіх чалавек, Міхася сярод іх.
— Ня думай, што разам ішлі, дагнаў іх, на ўсходах, — замест прывітаньня праказаў ён да Артура.
— Я і ня думаю.
Калі ўвайшлі ў пакой, Рыгор ня даў вымавіць слова, накінуўшыся на Міхася.
— Ваша холаднасьць і ў гэтым выявілася.
— А ты яшчэ не астыў? Ты — факел наш.
— Мо’ незнаёмы, — абярнуўся ён да ўсіх: — гэта з нашага заводу, мой вучань, можна сказаць, і мая гордасьць.
Усе паглядзелі на Рыгора, як-бы хочучы пераканацца ў праў-
