сьпешна пераадзяваліся ў рабочую вопратку. То сям, то там, каля станкоў раздаваўся бразг сталі, — то пачыналі даставаць струмант. Некалькі майстраў і падлічнікаў хрономэтражаў прабеглі ўсьцяж майстэрні, паглядзелі на варштаты і спусьціліся ўніз. Рыгор акінуў узрокам цёмна-шэрыя галы будынку, уздыхнуў і падышоў да станка, дзе працаваў перад водпускам. Усё стаяла на сваім месцы, як і пакінуў; толькі ззаду, пад комлем, хтось уткнуў новую скрынку з напільнікамі, малаткамі, разцамі, шаблёнамі, рэхвамі і шрубамі. Ён карпануў рукою, як-бы шукаючы чаго, і адышоў к шафе паглядзець свайго рабочага гарнітуру. Кашулька ляжала на сваім месцы зложанай, як трэба, прыпыленай. Рыгор узяў яе, абгледзеў і намерыўся надзяваць, шукаючы вачмі портак.
Гэтым часам завод рушыў: усё вакола зашыпела, закруцілася, заляскала, забранчэла. Няпрыкметна рабочыя разышліся па мясцох і прыняліся хто наразаць, хто тачыць, хто шліфаваць, хто стругаць, хто вастрыць на наждаку разцы ды зубцы. Зьнізу хлынула пара, перамешаная з дымам, смуродным ды ўдушлівым. Зазьвінелі ўдары малатоў па жалезу.
Рыгор вярнуўся к станку і перш хацеў прысесьці ды пачакаць майстра, а пасьля перарашыў і пашоў усьцяж майстэрні. Прывітаўся са знаёмымі таварышамі, пераказаўся з імі двума-трыма звычайнымі словамі.
У канцы праходу, другім ад сьцяны, працаваў на стругальным станку Міхась Камар. Рыгор падышоў да яго, прывітаўся і запытаў:
— Ці ня бачылі майстра, часамі?
Міхась аглядзеўся вакола.
— Толькі што быў тут. Мо’ ўніз дзе пабег, у кантору… Навошта ён табе?
— А я ня ведаю за вошта прымацца.
— Зараз прыдзе наверх…
Памаўчаў і паглядзеў на суседзяў.
— Ну, заўтра сходка, не забудзь…
— Заўтра, ласьне?
— А чаго адкладаць… Трэба карыстацца момантам.
— А дзе?
— У Артура Цьвібеля, на Задзьвіньні… Яшчэ стрэнемся заўтра, а між іншым папераджаю…
