тах з пугаю і раз-по-разу хвастаў малога па голых лытках. Хлапчук кінуўся да сватоў, просячы абараніць яго, і хапіўся за руку старшыні. Сваты абкружылі хлапчука і загарадзілі яго ад бацькі.
— Кінь палохаць малога.
— Завошта ты яго?
— Каб яго паралюш узяў! — крычаў раззлаваны бацька, Аўсей Карчук: — узяў да дзьве шыбы выбіў Міколе зранку, на яго немач, і ўжо ўчыніў бяду. У хаце ні капейкі, а гэта плаці цэлую пяцьдзесятку. Падумаць! Дзе іх браць, гэтыя грошы? Я яго на сьмерць захвашчу! Я яго, паршы-ыў-ца-а!
Але бацьку ўгаманілі, і ён прыціх. Толькі ўзяў хлапчука за руку ды пагразіў.
— Ня бі ты ўжо яго, Аўсей, — парадзіў Хлёр.
— Распусьнік бо.
— Хвасянуў колькі разоў і хопіць…
— Шчасьце яго — што вы абаранілі, а так-бы дасталося яму на яблыкі!
Калі чалавек з хлопцам схаваўся за рагавою хатаю, сваты не вярнуліся да гутаркі, а разьвіталіся і пачалі разыходзіцца, кожны ў свой бок… Хлёр з жонкаю пашлі да Берагоў. У дварэ разгаварыліся:
— Ну, цяпер застаецца сыграць вясельле, а астатняе ўсё зроблена.
— Дзякуй табе, Хлёрык. Хоць маё сэрца будзе спакойна. Як я шчасьліва, што дачакалася гэтага! Перабудзем клопат з вясельлем, нічога.
— Да перабудзем. Хопіць часу, каб прыгатавацца. Можна пачынаць хоць з заўтрашняга.
Яны ўвайшлі ў хату і расьселіся ўкол стала.
А ты-ж хаця задаволен, Васілька? — абярнулася Тадося да сына.
Васіль памаўчаў.
— Мабыць нешта не да дыхту? Нешта было, га?
Хлёр уперыўся ўзрокам на нябога. Той ня мог стаіцца: паварушыўся, паглядзеў у акно, залітае чырвоным променем і, як-бы баючыся, сказаў:
— Нічога… Нешта Зося ўсё капырсьціцца. Ты да яе палюдзку, а яна адхіляецца, маўчыць, дзьмецца, думае ўсё.
