Нястройны хор галасоў адазваўся:
— Праўда, праўда, Хлёр!!
А Пракоп казаў:
— А той, бач, Мікола, што за гаспадар! Што за розум чалавек! Нюхам чуе, што за хвігуру мы прывялі да яго дачкі… Ні пярэчынкі, ні задорынкі-ы! Ды куды там пярэчыць, калі само жыцьцё так хоча? Тут не пасаг важан, а важна тое, што Зося для Васіля, а Васіль для Зосі — лёсам прыназначаны… Чалавек бачыць, адкуль сонца сьвеціць… Ці няпраўда, старшыня?
— Праўда, сусед, працягаю табе руку.
Пацалаваліся.
— Ты, старшыня, таксама шмат памог, адным чынам сваім памог, — палісьціў Хлёр Андрэю.
Старшыня задаволіўся. Паправіўся ў стойцы і перабіў Хлёра:
— Ды я, я… я на ўладзінах набіў руку… Бачыце, заікнулася Марта аб пасагу, а я кінуў — і ўсё добра. Няма спрэчкі — дык няма. Мы не на таргі прышлі.
— Ну, то простая звычайнасьць; нельга-ж абмінуць, каб не закінуць словам за сябе, — уставіў Хвядот.
— Так, маладзец, Андрэй! — завёў далей Хлёр: — яго ласка не забудзецца намі…
Ева, старшыніха, перабіла:
— Дык якая ўжо тут ласка. Наадварот — мы вельмі дзякуем вам… А там — што…
— Не, не… зусім ня тое… Васіль! — на вясельлі наш старшыня павінен быць забясьпечан месцам — на покуці. Мы з гэтага часу павінны наладзіць цесныя зносіны між сабою. Нашы бацькі заўсёды добра жылі…
— Дык мы-ж вельмі рады, вельмі рады, што хаця яны прышлі да нас. Раднякоў так ня люблю, як Андрэя з Еваю… Няхай даруюць мне Хвядот з Пракопам… — казала Тадося, паказваючы на стрэчных братоў.
А нам ласьне не пачот? Берагі — ня хто-небудзь, а сям’я знатная, вядомая. Мой чын — ня вечны, а ваша котлішча болей веку гудзе ў мястэчку. Ці трэба казаць… — падлісьціў старшыня.
— Пэўна, што так…
Хвядот не даказаў, што меў на языку. Раптоўны крык, вырваўшыся, як з зямлі, перабіў яго.
Сваты засумяціліся і абярнуліся ў бок вуліцы. А праўцом на іх нёсься хлапчук, уцякаючы ад бацькі, які гнаўся за ім па пя-
