Васіль падняўся і вышаў на хату.
— Аж прыкра ўжо стала, — уваходзіў ён у злосьць: — і ня ведаю, што яна сабе думае да гэтага часу! Няўжо яшчэ бацькі не пасьпелі выбіць з галавы думкі аб тым валацузе? Напрыкрыла, проста! Усё, здаецца, ішло добра, а тут, як стромка ў здаровым целе… Вось гэта мяне злуе…
— Яна-ж мо’ праводзіла цябе? — запытала цётка, Хлёрава жонка.
— Вялела маці, дык і правяла, а сказаць — ні слова.
Хлёр ужо, ацьверазіўшыся, прыўстаў з месца і нядбайна матнуў рукою:
— Блаж, нябожа… Усё блаж… Да вясельля — усё выдзе з галавы — будзь спакойліў. Няма чаго сумаваць: жэніцеся і пакахаеце адно другога. Хай сабе пакапырсьціцца крыху, чаму ёй не дазволіць гэтага? Ну, а што датыча Нязвычнага — то шманкі: хай выкіне дурасьць з галавы. Гэтаму разбойніку ўжо больш ня бачыць Сілцоў.
Да слоў Хлёра дадала Тадося ад сябе:
— Ды вядома, сынку, калі толькі гэта цябе трывожыць, дык толькі бяды. Маладая дзяўчына — блажы многа ў галаве. Ці-ж варта гэта браць усур’ёз?
Яна адышлася ў мыцельнік, пакруцілася крыху і запрапанавала:
— Вось мо’ сьнеданьне згатовіць? Хлёр таксама астанецца…
— Не, не, не… Ня турбуйся, Тадоська, — пераняла Хлёрава жонка: — дзе-ж ты бачыла, — нам трэба ісьці дадому ды таксама прымацца за работу. Гэткі дзень мае быць аж люба, — зазірнула ў акно: — Ідзем, Хлёрык, ідзем.
Тадося не хацела далей упрошваць. І калі тыя намерыліся ісьці, яна прачыніла ім дзьверы ды першая вышла ў сені.
Хлёр разьвітаўся з Тадосінымі сваякамі і яшчэ раз суцешыў Васіля:
— Ты-ж забудзь аб гэтым. Пакінь! Мала што!
— Ды я мала буду дбаць.
— Тота-ж.
Тадося з Васілём правялі Хлёравых да кладкі праз рэчку і вярнуліся дахаты.
