к Загор’ю. Ахрыпшыя галасы цягнулі разьбітыя ноты нявыразных песень, у адзнаку разьвітаньня маталіся хусткі і шапкі.
Гэтак, пакуль не зашлі за гору, схаваўшыся за Цішкавай хатай.
За гарою, не даходзячы да хаты Берагаў, спыніліся на разьвітаньне. Але зрадніўшыся за ноч, цяжка было моўчкі разыйсьціся. Тым болей, што ўладзіны паказалі поўную перамогу Васіля. Прыдатныя цалкам згадзіліся на ўсе ўмовы пасагу, якія даўно апрацаваў старанны Хлёр, вельмі здавольніліся, што так пашла справа, як хацелі Берагі. Пры гэтым гасьціннасьць Прыдатных таксама запісалася ў строчку: жарты — цалюткую ноч паілі ды трактавалі каля пятнанцаці чалавек! І як гасьцінна ды далікатна абходзіліся! Ці-ж мала гэтага для абгавору? Багатая тэма для гутаркі.
Хлёр першы пачаў выліваць сваё пачуцьцё:
— Ну, сваткі, сёньнека наша сьвята! І сьвята — у гонар нашага дарагога Васількі. Чуеш, Тадося, ці не?
Хлёр раскідаўся ў бакі і матаў рукамі, мэрам-бы хочучы затрымаць у кучы, гуртком, усіх каля сябе.
— Чуеш, Тадося? Каб ты, як і мы — Андрэй, Хвядот, Пракоп, я, — каб ты не ўзяла сёньня ў рукі ніякае прылады да працы. Наша сьвята, а тваё — большае. Тваё найурачысьцейшае сьвята, Тадося. Учора быў Пятрок, а сёньня… — Васілёк… Хадзі, чуеш, нябожа?
Хлёр аблапаў Васіля і пацалаваў.
— Учора сьвяткавалі ўсе, а сёньня будзем сьвяткаваць мы, вось уся наша кампаньня… Паглядзеце, родненькія, вось ён — наш князь, а яго багацьце вуньдзека! — Хлёр паказаў на хату. — Мой брат, Васілёў бацька, каб ведаў, як і што жывецца яго сыну і жонцы, заплакаў-бы ў зямлі ад радасьці. Паглядзеце, сапраўды, на Васіля…
Усе павыцягалі голавы, ад сьвежага ранку пасьвяжэўшыя, і працягнуліся ў бок Васіля, які трымаўся прутка і падтрымліваў ужо выходзіўшага з п’яні Хлёра…
— Чым Васіль сягоньня ня рыцар? А маладую выбралі — як ляльку! Цукар — не дзяўчына, цукровае яблычка, ружачка пахучая… Атрасьлі і падабралі. Падабралі — ды ў кашэлік… Ці няпраўда?
