— Пэўна ў траву пашла з хлопцам…
— Так, так, Саламея… пашла ў траву, я бачыла.
— Гм! А трэба было ёй ісьці. Прысьпела. Паабедаўшы, пашла-б… Нябось есьці, Сёмка, хочаш?
— Ды нічога, пачакаю.
Хведар выцер рукавом пот на лобе, разгладзіў доўгую клінастую бародку, паправіў косы і пытальным узрокам паглядзеў на Стэпу.
— А ты ўжо прышла аб сыну праведаць што-колечы? Непакоішся, вядома.
— Дзе ты бачыў — спакой! Сэрца чарнее, работа ня міла…
— Вось тота-ж і тое: на сьвежую памяць… Што-ж ты з імі парадзіш: кінуў і паехаў, а ты тут, маці, як сабе хочаш — сумуй, біся, тужы… Гэткі ўжо сьвет.
— Навошта казаць — кінуў, — умяшаўся Сёмка: — а што-б яму тут рабіць?
— Чаму, што рабіць? Касіць, служыць, а мацеру сьцерагчы. Сьцерагла-ж яго, як быў малы, працавала. Нябось, згубіць мацеру — ня знойдзе другое…
— Ды што ім бацькі!
— Або Бэрка ня ўзяў-бы да сябе?
Сёмка зарухаў на месцы.
— Кіньце ўжо гэтага Бэрку. Досі ўжо яму балагольства. Мала ён папацягаў цяжару ды папаблытаўся і ў Ліцк, і ў Вільню; увосень і ў мароз. Наеўся гэтага хлеба ўдосталь…
— Яно-ж гэтак, сынок, ня вельмі добра служыць балаголам, але як трэба — нічога не парадзіш. Робяць-жа людзі і цяжкую работу. Вось, Бэрка, глядзі, як неміласэрна працуе… Ды, думаеш, там, на заводзе, лягчэй?
Хведар безнадзейна матнуў рукою.
— Ай, кінь ужо ты, Стэпа. Ласьне іх увагорыш? Ня ў нас яны, што і казаць. На іншы шлях пашлі — няхай. Пабачым — выграюць што ці не…
— То-ж вядома… Ды яно-б маўчалася, каб тое здароўе або крыху лепшыя ўмовы жыцьця; але ўсяго бяды — жыць старому няма як; чакалася ўцехі, вясёласьці, а тут вунь што.
— Я-ж ведаю. Вельмі дрэнна.
Хведар падняўся з прызбы, і пацікавіўся на вуліцу.
— Прапалі недзе. Скора каровы пагоняць, а іх няма.
