у многім залежыць ад тых здарэньняў, якія хутка пранясуцца над горадам, над Дзьвіною і над Вэрманаўскім паркам.
Рыгор паглядзеў вакола сябе.
Ён ведаў, што яго думкі і пляны, што яго перажываньні і настрой няведамы нікому. Яго пацягнула прысесьці пад лахматым капялюшыстым клёнам, з боку ўквечанай клюмбы, наўскасяк ад саджалкі. Ён прашоў наперад, паглядзеў на адну, на другую лаўку, вярнуўся назад, але ўсюды было заседжана, занята. Тады Рыгор вышаў з парку на вуліцу і ўспомніў, што да яго можа прыйсьці Ганна. «Авось ды надумае — пайду! Абяцаў-жа быць. Трэба спаткацца!»
Ішоў і думаў аб Ганне. Пазіраў на сонца і лавіў яго чырвоныя праменьні ў водблісках вокан, у правальлях між высокімі мурамі. Баяўся не спазьніцца. Не азіраўся назад: ёмка віляў між пешаходаў, калі-ні-калі саступаў на брук.
Нарэшце — дома. Рыгор каля брамы спыніўся і паглядзеў у бакі, а мо’ Ганна ідзе яшчэ, ці ўжо вышла, вяртаецца дамоў і з астатняю надзеяй кідае праглівыя возіркі? Нічога ня ўгледзеў і павярнуў у двор, на ўсходы, да кватэры.
Ніякага сьледу, ні знаку. Вільгельміна адчыніла дзьверы і прасунула ў іх свой няпрыгожы твар.
— Да мяне ніхто ня прыходзіў? — даведаўся Рыгор.
— Не, ніхто. А ласьне хто меўся зайсьці? — пацікавілася Вільгельміна.
— Так сабе, мо’ каму і надумалася-б, — схлусіў Рыгор.
— А вы ўжо з заводу?
Рыгор усьміхнуўся:
— Праспаў сёньня.
— Няўжо? Я-ж будзла — роўна а сёмай гадзіне стукала ў дзьверы.
— Я чуў, дзякуй; але не захацелася ўставаць.
— Вядома — пасьля дарогі затаміліся… А я думала, што вы на заводзе, цэлы дзень ня чуваць у хаце… Ды яшчэ пасьпееце нарабіцца…
— Пэўна, мы на тое і жывем, каб рабіць.
І ён прашоў у свой пакой. У пакоі было ціха і сьвежа; адчыненае праз увесь дзень акно ачысьціла паветра, падсушыла. Глухім гудам уплываў горадзкі шум; Рыгор зачыніў акно і пастаяў
