— Я таксама туды, — пасьпяшыў паведаць Рыгор.
— Вы хлусіце, мабыць? — не паверыла дзяўчына.
— Чаму вы так думаеце? Я сур’ёзна кажу. Вельмі рад, што разам паедзем.
— Вы ўжо будзеце маім праважатым, — дасьціпна запрапанавала дзяўчына.
— З вялікаю ахвотаю. Каб вы ехалі ня ў Рыгу, дык і то я паехаў з вамі, — шчыра, ня ўмеючы стаіць узьнятага ў сабе пачуцьця, сказаў Рыгор.
— Няўжо?
Сёмка тайком ухмыляўся, чуючы іх гутарку, і стрымоўваў гострае жаданьне і самому ўставіць слова-другое. Але кожны момант, толькі парываўся расчыніць рот і выгаварыць што-кольвек, як нешта хапала яго за язык, і ён змаўкаў.
Рыгор-жа слова за словам разьвёў з дзяўчынаю гутарку. Ён забыў нават, што каля яго сядзіць Сёмка, занядбаў блізкай разлукаю з ім і выпусьціў з думак усё тое, што меўся напомніць яму пры расстаньні. Павярнуўшыся да суседкі, Рыгор нязьмігутна глядзеў ёй у твар, цешыўся яго мілавіднасьцю і, як воск ад агню, расставаў пад яе сапраўды пекным узрокам.
— Рыгор! — у кароткі перарыў між чарговым запытаньнем дзяўчыны і Рыгоравым адказам пазваў Сёмка таварыша.
— Што? — не адварочваючыся запытаў Рыгор.
— Я, браток, думаю ехаць. Ужо прашло колькі часу. На дварэ зусім разьвіднелася. Ну, бывай здароў!
Рыгор штосьці прамовіў да незнаёмкі, падняўся з месца і пацалаваўся з Сёмкам.
— Не забывай, браце, пішы часьцей, — яшчэ раз папрасіў Сёмка Рыгора і павярнуўся да дзьвярэй.
— Гэта мой найлепшы таварыш, — паведаміў Рыгор незнаёмку: — выбачайце, я правяду яго на двор; мне трэба папрасіць ад яго аднэй рэчы.
Рыгор нагнаў Сёмку і вышаў з ім з клясы.
— Вітай ад мяне ўсіх: Зосю, Гэлю, Пятруся, тваіх бацьжоў… І не забудзь зайсьці да мае маткі…
— Добра, добра, усё выпаўню… А ты, у свой чарод, не забудзь прыпісаць мне ў першым-жа лісьце, як і што ў цябе выйдзе з гэтаю дзяўчынаю. Красуня, на яе ліха. Ты ўжо не пакінеш, пэўна, яе праз усю дарогу? Толькі глядзі-ы, каб…
