Зося правяла Вольку ў сенцы, вярнулася ў хату і маўкліва ўгледзелася у покуцьнае акно. Тэкля падбегла да стала, ухапіла кавалачак хлеба з-пад абруса і выбегла з хаты. Марта, нахмураная і злая, прымасьцілася ў запечку крышыць зельле.
Хвілін дваццаць у хаце было ціха. Пасьля Марта перарвала маўчанку, спакойліва запытаўшы Зосю:
— А ты-ж хаця ела што-колечы?
Зося не адказала.
— Чуеш, Зося, я да цябе: ты ела што? — выказала Марта.
— Не, нічога, — чорства адказала Зося, не адварочваючыся ад акна.
— То бяры, во, еж; я дам, чуеш, Зося? Хадзі к сталу.
Зося перш думала яшчэ паўпірацца, каб гэтым, як найгорш, дадзець мацеры, але тут-жа перадумала і нехаця, падкрэсьліваючы незаўважлівасьць да яды, падышла к сталу і моўчкі прысела. Марта адвярнулася ад зельля і падала Зосі сьнеданьне.
— Зьясі гэта, то яшчэ дам, — сказала пры гэтым.
І, крыху памаўчаўшы, дадала:
— А перад вечарам, дачушка, пайдзі ў палеткі ды назьбірай якое травы каню; бацька прасіў.
— Добра, — скрозь зубы адказала Зося, як-бы ня чуючы, аб чым яе маці просіць.
Але праз хвіліну яна раздумалася. «А і добра якраз; пайду ў траву не ў палеткі, а ў пасеку, к Ліцкаму шляху; мо’ і прыпільную, як будзе ён ехаць. Хоць здалёк, ды яшчэ раз гляну.
Гэта думка хутка цалкам завалодала Зосяю і захапіла усю яе увагу.
III
АД СЬНЕДАНЬНЯ да моманту, калі Зося сабралася ісьці ў траву, прашло некалькі гадзін. На выхадзе з дому яна забегла ў гарод і запытала ў мацеры:
— А дзе мне ўзяць мяшок?
— Вазьмі там, у сенцах на подзе… Ды не старайся ужо, дачушка, каб поўны нарваць; колькі знойдзеш, абы было на раз падкінуць каню, — спакойліва выказала яна дачцэ.
Зося нічога не адказала: забрала мяшок і вышла з двара.
