Янкавых ды Васілёвых узрокаў, пашла сьледам за мацераю.
— Зоська! Та чаго-ж ты капрызішся? — зачыніўшы за сабою дзьверы, запытала Марта.
— Ды вот так! Вы самі павінны гэта ведаць! — коратка і злосна адказала Зося.
— Дык, знача, ты хочаш сораму нарабіць? — пытала далей незадаволеная Марта.
— К чорту я іх пасылаю! — голасна, што мо’ зачулі і ў хаце, адказала Зося.
— Ша-ша-а! А то яшчэ пачуюць! — стрымала Марта дачку, паднесшы к яе вуснам далонь, а потым злосна вырачылася:
— Чаму не патрэбны? А каго-ж ты будзеш чакаць? Мо’ гэтага галадранца? Глядзі, адно, глядзі… Нешта ты вельмі сьмелаю стала: ня спытала мусі-быць доўга бацькавай пугі!? Гэй, дачушка!
Зося разгорнілася і заплакала.
— Ну, дык добра, добра! кідайце мяне жывою ў яму!
Зося закрыла вочы рукамі і кінулася тварам у халаднаватую падушку.
Марта не паспагадала дачцы, а яшчэ болей раззлавала на яе: у злосьці, як у агні, уся чырвоная, з пенаю на губах, яна прабегла некалькі раз па сенцах, выскачыла на хвіліну ў двор, вярнулася і, бачачы, што Зося ўсё яшчэ стаіць утуліўшыся ў падушкі, падбегла к ёй і сіберна тузнула яе за рукі.
— У хату ідзі, я табе прыказваю! Ідзі ў хату, ведзьміна атродзьдзе!
— А вось не пайду, не пайду! І што вы мне зробіце! — агрызнулася Зося ды зноў уткнулася ў падушку.
— Ну, глядзі-ж, нябога! Каб гэта табе омегам ня вылезла, — паківала Марта пальцам у бок Зосі і пакінула яе адну.
Пакуль Марта з дачкою валэндаліся ў сенцах, у хаце Мікола прыняў на сябе ролю гаспадыні і пасьпеў рассадзіць гасьцей за стол, падаць ім гарэлкі і прыгатаванае Мартаю закускі.
— Не адказвайцеся, вы-ж у нас рэдкія госьці! — запрасіў Мікола і аглянуўся на дзьверы.
Якраз з сяней увайшла Марта. Яе выгляд кінуўся ў вочы Міколу.
— Што гэта з табою? — запытаў ён.
— А нічога! Не клапаціся! — супакоіла мужа Марта.
— Не, ты скажы, скажы! — не адставаў той.
