якраз апынуліся над іх галовамі, то маланкі ажно сьляпілі вочы, а гром, здавалася, трос землю.
— Хаця-б не захапіў нас дождж, — праказала Зося, калі яны пасьпешна ішлі ўжо сваёю вуліцаю.
— Ды ўжо невялікая бяда, калі і пакропіць крыху: пяць крокаў зробіш і дома, — супакоіў Рыгор. — Мне далей, і то я не клапачуся, — дабавіў ён.
— А мо’ ішчэ дождж і ня пойдзе, — паглядзела Зося на неба.
— Не. Вось накрапляе.
— Ах, на яго ліха, сапсаваўся вечар…
— Шкадуеш?
— Чаму-ж не шкадаваць. Гэткіх вечароў ня многа трапляецца.
— Якіх?
— Наогул…
Зося сарамліва панікла ўзрокамі.
— Лета наперадзе.
— Думаеш…
— Чакай, чакай. Пастой! — хапіў яе за руку Рыгор: — вось пастойма крыху пад капяжом, можа прыціхне; а не — то двор сумееш перабегчы хоць і ў навальніцу…
Зося згадзілася, і яны падыйшлі пад капеж Прахоравай хаты, што стаяла побач Прыдатных, прытуліліся к вуглу між канцом лаўкі і сьцяною і на момант прыціхлі.
— Ну, дык дзе-ж мы такі заўтра ўбачымся? — дапэўніўся Рыгор, засланіўшы Зосю ад вуліцы сваёю постацьцю і палажыўшы ёй на плячо далонь рукі.
— А я і сапраўды ня ведаю, — сьціснуўшы плячыма, адказала Зося, гледзячы строма ў вочы Рыгору і прыкусваючы губы.
— А каб гэта ў Ліня?
— Можа і ўдасца. Або ты мяне так хочаш убачыць? — наводна запытала яна і задаволена ўсьміхнулася.
— О! яшчэ… — хацеў уверыць Рыгор, але ў гэты момант, як раз над Прахораваю хатаю мігнула зьвілістая асьляпіцельная стужка бліскавіцы, нібы нажом раскроіўшая неба на дзьве палавіны і азіяўшая сьцяну хаты, вокны, капеж страхі і Зосін твар. За бліскавіцаю грукнуў гром, мэрам, выстрал з дзесяткаў гармат, ўскалыхнуўшы зямлю.
— Уцякайма, хіба! — парадзіла Зося, намерваючыся бегчы.
— Пойдзем, пойдзем; толькі… — заўтра ў Ліня?
