вёрткага і прыгожага зьвярка, а потым захацеў спужаць вавёрку і сагнаць з хваіны; ён схапіў з галавы капялюш і размахнуўся, але вавёрка і вокам не павяла, толькі хутка абкруцілася на вакола сябе.
— А каб ты здохла! — вылаяўся Рыгор і нагнуўся за аскабалкам.
— Ды пакінь. Няхай сабе гуляе ціха, — разуважыла Зося: — хадзем далей.
Рыгор яшчэ раз махнуў капялюшом, крыкнуў: агу! і яны сыйшлі са сьценкі…
Недалёка напалі на круглую зялёную прагаліну і спыніліся.
— Вось тут трэба прысесьці, — запрапанавала Зося.
— Давай спынімся, — згадзіўся Рыгор і пры гэтым зьняў з рукі жакетку, падабраў ля маладзенькай бярозкі, у цяньку, лепшую мясьцінку і разаслаў яе.
Зося першаю кінулася на землю і прылягла, падпёршы рукою правую шчаку. Рыгор-жа дастаў ралку бярозы, адламаў ад яе віціну і паважна апусьціўся на жакетку побач з Зосяю.
— Вось тут нас дык ужо, каб і хацеў, ніхто ня нойдзе, — сказаў ён: — што хочаш, тое і рабі, — дабавіў у сьлед за сказаным і ласкава паглядзеў на Зосю.
— Ці-ж мы зладзеі, што што-небудзь благое рабіць будзем? Ня праўда, Рыгору?
— Вядома, што так… Я-ж на гэта ня хіліў… Я меў у воку лес, яго прыроднае хараство… чаго, жывучы ў горадзе, бывае абмаль…
— І ў Рызе таксама?
— І ў Рызе… Зразумела, што не для ўсіх. Рыга, якраз, у сваіх ваколіцах батата зеленьню, але ня часта туды трапіш.
— Чаму! — пацікавілася Зося.
— З-за браку часу… Нашаму брату, ведаеш, даволі працы.
Дзевяць гадзін пры машыне, а прыдзе вечар — трэба і ў бібліотэку зайсьці і газэты праглядзець і з таварышамі па організацыі сустрэцца… Толькі нядзеляй, часамі, вырвеш магчымасьць…
— Выходзіць, па твоему, што ў горадзе нудна?
— Зусім ня выходзіць; ці-ж у адным лесе ўсе пераважнасьці!
— Я разумею, таму і пытаю цябе. Мне, бачыш, цяжка ўявіць сабе, нябачыўшы; але я адчуваю ў сабе нестрыманую прагу па-
