хату ня прыбавілася… як-жа ня крычаць, як не ўзлавацца часамі?
— Але-ж не ачамераю лезьці ў вочы, — паднімаў голас Анупрэй, — каб добра ды ціха, дык яно зусім іначай, а то ўвесь час тое й робіш, што точыш мяне нясупынна. Кажаш, усё добра ведаеш, а, нябось, тычаш пальцам. А ласьне тут я вінаваты? Разыгралася забастоўка і захапіла ў сваё кола і мяне. Трыццаць чалавек разам — не папрэш супроціў. Як змагацца, дык усім разам. Хто йдзе супроціў — той здраднік… І ты, пэўна, ня ведаеш, што з гэткімі бывае.
Анупрэй зьлез з полу, пацягнуўся некалькі разоў, апрануўся ў стары будзённы, увесь зашмальцованы дзёгцем гарнітур і, ня думаючы ўмывацца, з брудным вуграстым тварам, з тлустымі ад шмальцу рукамі падышоў да вакна і ўтаропіўся поглядам на вуліцу. Да жонкі не казаў нічога.
Гэта скрыўдзіла Луцэю, і яна адыйшлася да запечку. Але доўга не магла стаяць спакойліва, і, паглядзеўшы ўбок мужа, загаварыла:
— Бастуюць! Добра ім баставаць! Нежанатыя, а многія й хлеб свой маюць. Якаво ім адходзіць — хоць-бы Міколу Капачу, ці Антосю Скубу, ці Андрэю Гляку? Гэта-ж усё гаспадарскія сынкі, якім страшна й месяц цэлы прабаставаць. Ці-ж табе зраўняцца з імі! У цябе, вось цэлая сям’я на руках, а для яе зараз і крошкі хлеба-а ня будзе. Вазьмі ты гэта ўцям!
Анупрэя гэта йзноў раздражніла.
— Кінь балабоніць ліха ведае што, — перабіў ён жонку, адвярнуўшыся на хату, — вось калі ваб’е сабе ў голаў, дык і дыхнуць не дае… Няўжо ты зразумець ня можаш, што… Ужо-ж ня раз, здаецца, казаў я табе, што тут справа не аднаго мая, а агульная, хаўрусная, таварыская справа. Вось яна і вымушае кожнага трымацца ўсім разам. Тут, галубка, зусім не гадзіцца твая дзяльба на жанатых і нежанатых, або на гаспадароў і безьзямельных. Перад абіранынем і зьдзекамі гаспадароў — усе работнікі мусяць быць роўнымі. Мусіць быць еднасьць між імі.
