Усё-ж Ігнат старанна абскроб з картопель прыгаркі, пастудзіў іх і ўсмак зьеў.
— Ведаеш што, Цімох, — абярнуўся ён да Цімоха.
— Што-о?
— Я думаю, што мы як-кольвечы выкруцімся з нашага становішча. Пакуль цеплавата, ды чым далей на поўдзень — тым усё цяплей, — а ў нас ёсьць лішнія рэчы. У мяне васеньняя жукетка, а ў цябе камізэлька, дзьве кашулькі… Цягаць іх з сабою — толькі лішні цяжар… А вось прыедзем у Кіеў, і… побаку. Заробім пасьля і справім… Як ты думаеш?
— Я нічога сказаць не магу — жукетка твая… У мяне, бачыш, зімняга нічога. Калі не шкадуеш…
— Шкадуеш — не шкадуеш, а калі чаго-якога, ды ў Кіеве ня знойдзем працы, то іншага выйсьця ня будзе, як толькі жукетку на рынак… Я перш думаў расквітацца з ёю тут… Адзін пасажыр як прычапіўся — прадай ды прадай — дык я ўжо хацеў…
— А колькі ён суліў? — пацікавіўся Цімох.
— Колькі! Дзевяць даваў, — адказаў Ігнат.
— А гэта добра… Наўрад ці можна за яе больш атрымаць.
— Мне здаецца, што ў Кіеве прадаўшы, і дванаццаць возьмеш? Ды к гэтаму, разумеш, шкадавата пакуль. А мо’ часамі і ня прыдзецца прадаваць… Успадом на работу і абыйдземся сяк-так. Бо зарабіць, брат, ня так лёгка…
— На, вось, яшчэ пару картопель, — разварушыўшы прысак, ажно пук іскраў рвануўся кверху, запрапанаваў Цімох.
— А ты-ж чаму не ясі? — падалікаціўся Ігнат, усё-ж маючы ахвоту на картоплі.
— Я ўжо здаволіўся — да цябе штук дзесятак зьеў… Так… Наконт жукеткі, пэўна, лепі пачакаць. Гатовы, чаго добрага, халады ўдарыць — тады згінай лапаткі…
Цімох не даказаў: зычны сьвіст параходу, раптам прарэзаўшы цемнату ночы, спыніў яго словы на языку.
