— Бо надаядае і ім, — адказаў ўвесь час маўчаўшы пасажыр у крамным паношаным паўхалаце ды ў новай шапцы, з сівою раскладзістаю на шырокім твары барадою, — кожны пытае, кожны косьніцца яму ў вочы, а таго ня ведае, што ім самім нічога невядома…
— А каму павінна быць вядома, як ня ім? — падняў голас чорны. — На тое яны й служаць па гэтай справе. Нябось, не зьверадзіўся-б, каб сказаў. Але чалавеку дзела ніякага няма да цябе: ён дома, а ты хоць захлыніся тут. Вось, бачыце, ласьне добра гэтым хлопцам, калі ўжо прыпёрла да картопель і да жукеткі… Пэўна, ім хочацца ведаць, калі пойдзе параход, дык мусіць…
Пакуль ішла гэта гутарка, Ігнат крыху паслухаў, пасьля, нібы дапомніўшы, што яго чакае Цімох, вышаў з пасажырнай.
На дварэ было цёмна. З ціхае пагоды пачаўся халаднаваты паўночны вецер, які гнаў з-над лугу за Дняпром шырокую палосу палавых хмар. Дняпро ўжо быў разгойданы і катаў усьцяж свайго цячэньня шарэнгі хваль, якія на сваіх хібах несьлі белую брыжастую пену. Краі хваль беглі к берагу і роўным аднагучным плескам змывалі жоўценькі пясочак, гайдаючы ўсьцягнутую на яго зялёную лодачку. Чуць прыметна, але ўвачавідкі больш ды больш пачынала раскалыхвацца будыніна прыстані. Галасы плытнікаў несьліся з ветрам на пыхаючы промень раскладзенага Цімохам агню.
Ігнат паціху, узіраючыся ў твар Дняпра і кідаючы вачыма даверху, абыйшоў вакол прыстані, прайшоў сходні і падышоў да Цімоха.
— Ну, як вячэра? — запытаў Ігнат.
— Можаш спробаваць. Вось гэтыя картоплі, — падаючы таварышу некалькі штук картопель, малюсенькіх ды пагарэлых, адказаў Цімох.
— Штосьці няўдачны яны ў цябе, — заўважыў Ігнат.
— Прыску, бачыш, няма: дровы паскудныя; прыходзіцца на жару — таму і пражацца…
