калоў, убітых наводдаль ад берагу жалезнымі ланцугамі. Вузкая ўсходня зьвязвала бераг з прыстаньню.
З левага боку ад прыстані, прытуліўшыся да ўзгорку, стаялі тры старэнькіх хацінкі. Некалькі падводаў паражняком чагосьці чакалі. Падводчыкі раз-у-раз паглядалі на прыгнаныя да берагу барліны й лайбы.
Хлопцы спусьціліся з пакатасьці, агледзеліся вакола і, не заходзячы ў будынак прыстані, прыселі на ляжаўшым каля прыстані бервяне.
— Вось і прышлі, — сказаў Цімох, — цяпер можна супачыць. Штосьці ціха на прыстані, не спадзявайся на параход.
— А ведаеш, — ідзі, браток, запытай у каго-кольвечы, — парадзіў Ігнат.
— Калі йсьці, дык давай абудва пойдзем. Чаго-ж сядзецьмем тут.
Хлопцы падняліся і пайшлі ў прыстань. У дзьвярох багажнага аддзяленьня стаяў служачы прыстані, пільна разглядаўшы якуюсьці паперку.
— Скажэце, калі ласка, калі йсьціме параход на Кіеў? — запытаў служачага Цімох.
— Ня ведаю, — коратка й нялюдзка адказаў служачы.
— А хто ведае? — кінуў упічна Ігнат.
Служачы крыху памаўчаў, нэрвова павярцеўшы ў руках паперку, пасьля спакайнейшым тонам адказаў:
— Чакаем ноччу… А здарыцца, што заўтра вечарам. Цяпер няма пэўнага расьпісаньня. Можаце спакойна спаць…
Хлопцы маўкліва паціснулі плячыма, паківалі галовамі й пайшлі ў пасажырнае аддзяленьне.
— На, вось, якая добрая хата, — жартаўліва праказаў Ігнат, уваходзячы ў маленькую, абстаўленую дзьвюма заслонамі й сталом каморку. Малюпаценькае вакенца пускала ў яе шэры змрок.
У каморцы ўжо сядзела чалавек пяць пасажыраў. Кожны з іх быў заняты сваімі думкамі і ніхто не зьвярнуў увагі на Цімоха і Ігната.
