— Як-жа яму канчаць? Якое слова ўставіць, каб яго там, заклятага, яно праняло наскрезь?.. Але-ж ці кране ўжо тую прадажную душу хоць што! — падумала яна сама сабе і зараз-жа прынялася адшукваць у памяці тых ці іншых слоў. Адно за другім, цэлаю чарадою завіліся яны ў Аўдоцьцінай галаве, мэрам просячыся кожнае адбіцца яа паперы. Аўдоцьця вылучыла некаторыя і ўжо прыгнулась над прыпечкам, каб пісаць, як раптам у вакно хтось застукаў. Аўдоцьця міжвольна схамянулася, але хутка супакаілася й падбегла да вакна.
— Хто там? — запытала яна.
— Я… я… Лукаш… Пусьці, Аўдоцьця, пусьці-ы!
— Табе чаго?.. Ці-ж ня сорамна, з вечара… — упікнула яна прыцішаным голасам.
— Пусьці, пусьці Аўдоцьця, я… з грашыма. Я… я тры рублі прынёс… і за старое расплачуся… — данёсься з двара просячы голас.
Аўдоцьця адхілілася ад вакна і ўзрадавана прагаварыла: «Тры-і-ы! рублі-ы! Тры рублі! Гэта-ж на два тыдні жыць з дзяцьмі!» і рухава, ня думаючы больш нічога ні аб чым, кінулася ў сенцы, адчыніла дзьверы і пазвала:
— Ну, ідзі! Ідзі, ну, Лукаш…
П’янаваты, але цьвёрды на нагах, хутка апынуўся ў сенцах здаровы, грубы чалавек.
— Аўдоцьця, дзе ты? — запытаў ён, ня бачачы Аўдоцьці.
Яна не адказала, але стукнула засаўкаю.
Лукаш, разьняўшы рукі, зрабіў колькі крокаў на стук і абмацаў Аўдоцьцю.
— Пачакай, чаго ты… — хацела штось выказаць яна, але Лукаш аберуч прыцёг яе да сябе, пераняўшы гутарку, пачаў заблутана, адрыўна прасіць…
А ў яго кішэні зьвінела серабро.
