поля даносіўся стройны жабін хор. Пахла багатым густым водырам расквітшага лета, п'янючага й завучага да безгра- нічнай асалоды жыцьцём і яго красою.
Гапа вышла на вуліцу зусім назмроку, калі ўжо клапатлівае жыцьцё мяшчан заціхла. Яна спынілася каля вешніц, напоўненая радасьцю наступных перажываньняў. Пры гэтым Гапа дваілася ў сваёй істоце: адна палова яе цягнула хутчэй да Тацьцяны, каб у свой час быць там і ня даць прычыны позна распачаць гульню; другая палова трымала на месцы ногі, накіроўваючы вушы слухаць і ўбіраць у сябе пявучую музыку ночы.
У гэтым супярэччы Гапа прастаяла каля поўгадзіны: не заўважыла, як прайшлі каля яе дзьве дзяўчыны, якія, адышоўшыся, уголас зарагаталі.
— Гэта ўжо тыя заразы пацягнуліся да Адаркі, — вылаялася Гапа і намерылася сама падыйсьці да Тацьцяны.
Толькі яна кранулася з месца, як раптам, зусім неспадзявана, пачула ззаду.
— Куды, Гапа?
Гапа, схамянуўшыся, азірнулася назад і неўпапад адказала:
— Да Тацьцяны-ж!
— Пачакай! — супыніла Тацьцяна.
То была яна.
— Ах! Гэта-ж ты, Тацьцяна? Пэўна, па мяне? Чакаеце ўжо? — кінула Гапа некалькі пытаньняў да Тацьцяны.
— Чакай адно… Сягоньня, пакуль, з нашае зборні пэўна нічога ня выйдзе… Зусім пайшло не панашаму…
— Як? Чаму? — пужліва хапілася Гапа. У яе нутры ўсё раптам перавярнулася, у галаве заварушыліся неспакойныя думкі.
— Ша-а! — скмеціўшы затрывожанасьць таварышкі, суцяшала Тацьцяна: — давай пасядзімо крыху, і я табе скажу, у чым справа.
Яны падышлі к прызьбе і паселі.
