— Нарабіў-жа, ведаеш, гоману ён па ўсіх Скуплях… Дзяўчаты, хлопцы, дзеці — не дачакаюцца…
— Увесь час за гэтымі тэатрамі… занядбаў усё… Нікому ня трэба — а яму…
Гэтыя словы Акіліны мелі ў сабе звычайную нездаволенасьць, ужо застарэўшую, цьвёрдую і едкую. Аднак, маці не западозрывала гэтага — яна, наогул, мала ўдавалася за ўзаемаадносіны паміж дачкою і яе мужам. Акіліна не выдавала мацеры сваіх скрытных думак, а Ладымер з сваёю халоднасьцю да сямейнага жыцьця выглядаў у ваччу старое занадта крутым бальшавіком. Дачка не здаволілася гэтым — то прымячала маці, але не падлівала масла ў вагонь. Наогул тое, што зяць трымаў яе ў сябе, абыходзіўся з ёю добра, з павагай, рабіла Ладымера ў вачох цешчы харошым чалавекам, памяркоўным і сталым гаспадаром. За гэтыя якасьці цешча даравала-б яму ўсе недахваткі яго, каб і ведала іх. І ні за што-б не прасьціла Акіліне яе помыслаў, яе скрытых, навеяных Цыбуліным, думак каб толькі праведала аб іх.
— Ну, што-ж — няхай строіць тэатры, гэта-ж невялікая бяда, — разважала цешча.
— Не бяда, калі ў меру, а калі ўжо занадта зацягам, тады моташна робіцца, тады горш бяды, — не згадзілася Акіліна.
— Бач, ужо яго гэткая натура; не перавучыш-жа сталага чалавека… Другія гоняцца за горшым, а тэатр…
— А, бачце, яму сям’я на другім пляне…
Падскваранае сала ня сьціхала трашчэць, папаўняючы скавараду тлустым лёкам. Румяныя скваркі выразна пярэсьцілі чорную галу пасудзіны, як маленькія выспачкі ў цёмнай вадзе. Старая напоўніла лаханку белаю, аскрэбенаю бульбаю і палівала яе вадою з меднае конаўкі. Раптам абедзьве прыпыніліся і прыслухаліся.
— Ідуць абое, здаецца! — прамовіла старая.
— Ідуць!? Але! А ў мяне яшчэ вячэра не гатова…
— Нічога, падложым дроў, і бульба ўраз зварыцца…
