ў адным з іх Панкел пазнаў і пачуў Прова, з усімі дробнымі адметкамі і выразамі ў яго постаці, так ім завучанай.
Гутарка бягучых з кожнай хвіляй чулася ўсё бліжэй і бліжэй да Панкела і ў згусьцеўшай пасьля разрыву ракеты цемры шмат выразьней і гучлівей. «Шукаюць мяне! Пагоня за мною!» — раптам стукнула ў галаве Панкела, і ён, здавалася, адчуваў устаўшую бледасьць твару, растрывожнае цюканьне сэрца…
«Пабягу!» — мігнула ў яго думках. І, доўга ня думаючы, Панкел сабраў усе сілы ды пусьціўся бегчы.
І ўжо з першым крокам, зьняўшым яго з заварожнага месца, Панкела залашчыла надзея, абышла радасьць, што хтось добры навёў яго на думку вярнуцца назад, да сваіх, аставіць праклятую змену і загадзя перасьцярэгчы ад бяды сваіх таварышоў ды можа цэлы фронт. Бліск ракеты, доўга ня гінучы з яго ваччу пад полагам цёмнай ночы, нібы нажом, адрэзаў яго ад тых, каго ўзглаўляў і вёў за сабою здраднік Проў…
Адбегшыся некалькі сажняў, Панкел спыніўся, адсопся і зноў пачаў азірацца й прыслухоўвацца. Пачуцьцё бадзёрасьці і адвагі пераходзілі ў пачуцьцё помсты.
Лёгкасьць, што рушыла яго з месца, зьмянілася раптоўным цяжарам.
Панкел злаваў на сваё бясьсільле, папракаў сябе і скардзіўся.
«Гэтулькі крыві мае пралілі ворагі, гэтулькі сьлёз ссушылі, гэтулькі мук вытачылі! І я… і я зноў з-за дробных прыватчых спраў гатоў здрадзіць вялікай справе рэволюцыі… Разам з здраднікам пайшоў на… «Ах, і як-жа ўмела яны, праклятыя, падходзяць да цябе, як сьмякаліста спакушаюць!.. Ільготы, спачынак!, Ласьне знойдзецца ў іх спагада ка мне? Го, ім патрэбны афяры, ім патрэбен разлад у рэволюцыйных радох… У чырвоных радох… Вось з-за чаго яны гэтак «клапоцяцца» аба мне, аб маіх прыватных справах… Прадажнікі! Злы-ыбедні-кі-ы…»
