Іцка пагладзіў бараду, патрос галавою, ухмыліўшы вочы, і адказаў:
— Ня маю, браток. Хіба па сьвятах ужо… Мне вось вінны людзі, ды таксама адказалі аддаць да сьвят… Ведаеш, у нас субота, а я без капейкі застаюся.
Антось зусім быў азадачаны словамі Іцкі; ён не хацеў верыць, што той кажа сур’ёзна, і разам з гэтым дрыжаў ад нейкага ні то сполаху, ні то проста няёмкасьці, што намалёваны ім з раньня плян трымаецца на валаску. Іцкава міна і тон у голасе, зусім спакойныя й бясьпечныя, зьбівалі з панталыку Антося. «А ну-ж Іцка на жарты гаворыць? Ці проста па сваёй натуры», падумаў ён і яшчэ папрасіў у Іцкі:
— А ўсё-ткі, пане Іцка, пашукайце, а мо’ і знойдзеце. Тут-жа ня так ужо многа. Ня можа-ж быць, каб вы былі бяз грошай. Вы не абышліся-б і паўдня. Пашукайце, прашу вас, а то мне грозіць астацца на вялікдзень з пустымі рукамі. Апроч вас зусім нельга нідзе дастаць…
Іцка зрабіў тыя-ж самыя кіўкі і рухі, што і перш, і так-жа спакойна адказаў.
— Які ты, Антось, цудны! Або-ж я ня ведаю твайго становішча, ці што? Тут ня ласка, а павіннасьць: грошы табою зароблены, і я мушу табе іх аддаць; і аддам, толькі ўжо ня сёньнека. Так выпала, ведаеш, што якраз няма.
— То можа к вечару адшукаеце дзе? — запытаў Антось.
— Дзе… Ужо шабас надыходзіць. Дзе там дастанеш! Няма, браце… Нават і не спадзявайся.
— Няма? Ах, што-ж я рабіцьму? — горна выказаў Антось, хапіўшыся аберуч за голаў: — то-ж прыдзецца на сьвята бяз хлеба астацца-а…
— Як? Чаму? Няўжо ў цябе падышло да таго? Ці ты маеш лад? То будзе вельмі крыўдна, калі так. А хіба-ж ты на павер ня можаш дастаць? Зайдзі да Хрумы ці да Маталя і папрасі: яны павінны даць… Вось цяперака, у абед… Ужо вечарам адробіш… Трэба-ж, вядома, к вялікадню сёе-тое купіць, я ведаю па сабе…
