Здалёку хтось гутарыў. Сідор кінуў думаць, выйшаў на сярэдзіну вуліцы і пайшоў насустрач гутарцы. Але, прайшоўшы колькі сажняў, ён як-бы адумаўся — вярнуўся назад. Яму заздрочыла прайсьці паўз хату сястры й пераканацца, ці толькі й было гісторыі, каб яго выправадзіць з хаты, ці крык ды лаянка цягнецца далей. «Аб табе чуткі ходзяць» — гэтыя словы Юркі глыбока запалі Сідору ў нутро, і ён у сваім расшавеленым выабражэньні маляваў розныя прыкрыя для сябе дагадкі. «Каб, адно, Юрка, ня йграў перадатачнае ролі, а то…» — і за гэтым «а то» йшлі розныя мажлівасьці, якія не мілавочна глядзяць на гэткіх, як ён, Сідор, і якія пачалі яму здавацца.
Пазіраючы ў бакі, мэрам крадучыся, крыху падрыгваючы ад холаду, Сідор ужо падбліжаўся да швагравае хаты, як раптоўна яго пазвалі:
— Сідор Гарасімыч!
Сідор спыніўся і, крыху сумеўшыся, абазваўся:
— Я! — і пачаў узірацца на двох падыходзячых.
— Сідор Гарасімыч, — цішэй загутарыла да Сідора Марыля (то была яна з Варвараю), падбегшы да яго, — вы ня йдзеце дадому начаваць!.. Хадзем да нас, — хапіла яна яго за руку.
— Чаму? — напалохана запытаў Сідор.
— Ведаеце, пра вас пусьцілі дрэнныя чуткі. Вас залічаюць агентам контр-рэволюцыі… Вось нават і на нарадзе ўжо паднімалася гутарка пра вас. Макар, расказвалі так, абгаварваючы школьную справу, нападаў на настаўніцтва за яго чорнасотніцтва і ўмяшаў туды й вас… Ды яшчэ так, што ўсіх абурыў.
— Як? Плаха?!
— Так… Кажуць, апавядаў, што нібы вы прыехалі й разводзіце тут супроціўсавецкую агітацыю. Настройваеце настаўніцтва супроціў школьнае політыкі і наогул… Вось, на кожны выпадак, ідзем да нас…
Сідор разам кінуў усе іншыя роздумы і спыніўся на тым, што паведаміла яму Марыля. Хоць у яе паведамленьні
