Далей ізноў хапалася за Сідора, просячы:
— Не ганарыся, Сідорка! Мала што гэты вар’ят крычыць! Не зважай.
Але можна было Юсьце казаць гэта, а здарэньне йшло іншым кірункам. Юрка настойна — што далей, тым адчаяньней лаяў швагра, паказваючы яму на дзьверы, а Сідор сьпяшыў злажыць у куфэрак свае рэчы. Калі-ж ён сабраўся, то падышоў да Юсты, суцешыў, каб тая ня плакала, і, пацалаваўшы яе ў голаў, рашуча выказаў:
— Бывай здарова, Юстынка! Прашу цябе — разыйдзіся ты з гэтым вар’ятам, з бальшавіком гэным паганым. Аберажы сябе і нашу фамілію… Бывай! — і выйшаў з хаты.
— Вон, панскі пасылач! Вон, бяляк! Каб і нагі твае тут ня было!.. Ідзі, шукай месца, дзе тваёй ганаровай душы даспадобы. Вон, вон! Так, так — ноччу, як сава, як кажан! Прыехаў тут шляхецтва сваё паказваць! Гіцаль, паскуда! Н-не, галубчык, забудзь бывалае… Ха-ха-ха! Многа ўжо гэткіх, як ты, схавала ў сябе ночка… нікуды не ўцячэ-эш- ш!
Юрка пакрыкваў так, стоячы ў вакне, і здаволена слухаў, як Юста разьвіталася з Сідорам за парогам, клянучы й лаючы бальшавіка-мужа.
IX
Мо’ з гоні ад Юркавай хаты Сідор прабег безабдумна й безаглядна. Нейкая незьясьнёная яму, але моцная й страшная сіла гнала яго ў цем ночы, як найдальш ад голасу Юркі, які здавалася яму, мэрам раздражнены чмель, гнаўся за ім і выў над вухам.
Пасьля штосьці Сідора супыніла; ён сыйшоў у бок са сьцежкі, прыслухаўся, ці за ім хто не бяжыць, і запытаў сябе: «Запраўды, куды-ж мне йсьці? На дварэ — цёмная ноч… Ды й брыдка прасіцца дзе-колечы нанач. Што могуць падумаць! Ах, чорт надаў мне наведаць гэтыя Вікуры!.. Ужо ня знойдзеш сухога месца, калі паводка разьлілася… Кругом бушуюць хвалі!»
