— Сідарка-а, чаго-о вы йзноў?! — праз які час стрэла яна Сідара, які пераступаў парог у хату.
— Я… Я… і нават з дрэннаю весткаю… — з нарачытаю асьцярогаю, працягаючы рукі да Палуты, гаварыў Сідар.
— А што, што што??! — ня могучы ўстаяць на нагах, запытала асавелым голасам Палута.
— Палута-а… Шша-а… супакойся-а… бедная… Твой Янка-сь… утапіўся-а… Вунь на возе яго целца… Ідзем узяць… Учора вынялі з сажалкі… Толькі і знашлі, што ўгледзілі недаплецены кошык на беразе… — казаў Сідар, бязмоцны, каб спыніцца ад горнасьці і спагады да кабеты.
Палута-ж ужо не магла нічога казаць: плач сьціснуў ёй сэрца да болі.
Сідар кінуўся да яе, каб падтрымаць, але і сам чуў, як калаціліся яго рукі й поцем засьцілаў вочы…
А з усходняга канца мястэчка, праз тры дробных вакенцы, даносіўся ў хату гучны трызвон: то званілі на абедню.
