Палута-ж, толькі Сідар пагнаў каня, пакінула надворак і вярнулася ў хату. Усё, што здарылася з яе сынком, мэрам і ня было — адышло на задні плян, забылася.
Удачлівы заработак і чародныя клапоты жыцьця нахлынулі ёй у голаў і запаланілі Палуту.
І толькі спусьціўшы якую гадзіну, — ужо пасьпеўшы натупацца, зьбегаць на рынак і вярнуцца назад, — яна выпадкова зьвярнулася думкамі да Янкі; зьвярнулася і тут-жа ўспомніла, што яна нічога не дала яму есьці. Палуту ахапіла мацерына пачуцьцё спагады да свайго дзіцяці, і яна тужліва прамовіла сабе:
— Ах, надзіва, наліха мне! Я-ж і перакусіць яму нічога не дала! Можа і сам ён нічога ня браў? Пэўна, што не. Пэўна, што галодным паехаў, небарака, бо што-ж ён мог знайсьці? Ах, і прыгнала яго нядобрае, гэтага заразу Сідара!..
Прайшоў цэлы тыдзень пасьля гэтага. Была нядзеля. Палута, заклапочаная штоднёвым жыцьцём і яго вымаганьнямі, ні разу ня ўспомніла пра Янку: ня бачыла перад сабою, і здавалася ёй, што малы спакойліва і памяркоўна нясе сваю службу.
Але ў нядзелю зранку, зусім зьнянацку, штосьць нейкае перавяло Палуціну думку на Янку: — «А маладзец сынок! Бадай, прыладзіўся і цяпер паслухмяна выпаўняе службу. Не пашкодзіла, нябось, што ўшчунула добра».
І толькі Палута выпусьціла гэту думку, як знадворку данёсься ў хату знаёмы голас:
— Палута-а! Палутка-а!
Палута ажно здрыганулася ўсёй постацьцю і мігам кінулася да вакна. Зірнула — і разам падалася назад, нібы яе хтось адпіхнуў. «Ізноў Сідар!» прамігнула ў яе галаве палахлівая думка. А Палуце падумалася, што гэта ня думка, а няпрытомны міжвольны выгук…
