— Аднагалосна, — паведаміў прадсядацель іспалкому, і тут-жа яго словы заглушылі моцныя воплескі.
Сідор пільна прыслухоўваўся да кожнага слова і, калі перш пачуў імя й прозьвішча Андрэя, а пасьля ўбачыў, як Андрэй разам з другімі пайшоў і сеў за сталом, ён злосна скрыгануў зубамі і адвярнуўся ў бок. Вострая злосьць на Андрэя падсказала яму кінуць іспалком і ўцячы дадому, але гэта было-б роўна таму, што Сідор ня выпаўніў-бы паложанай сабе задачы — і ён перамог узьняты настрой ды астаўся.
За выбарамі тут-жа пайшлі даклады. Першы рабіў даклад прадсядацель іспалкому аб сучасным становішчы савецкае ўлады. Сідор пераменна сачыў вачмі то за прамоўцам, то за сялянамі, якія ціхутка, з увагаю яго слухалі. Ніхто з іх не варушыўся, ніхто ня кашляў, а ўсе, як адзін, пільна сачылі вачмі ў «габінэт», дзе сядзеў прэзыдыум. У словах дакладчыка часта зычэлі гострыя лаянкі на кулакоў, пагрозы за іх шкодную працу. Дакладчык таксама адмячаў клапоты савецкай ўлады аб сялянстве і заклікаў яго нясьціханна працаваць па адбудаваньню краю.
Сідор на гэтых мясьцінах дакладу яшчэ ўважней настарожваўся і нясупынна абводзіў усіх прысутных. Яму ня верылася, каб ніхто з дэлегатаў ня выгукнуў якое-кольвечы лаянкі на савецкую ўладу ці не падаў спрэчкі прамоўцу. Хвіліна-ад-хвіліны да яго падыходзіла нейкая ні то радасьць, ні то самаўцеха, што вось-вось паднімецца протэст мужыкоў і ўся нарада пойдзе ўверх дном.
Але дакладчык пераказваў ўсю прамову і ніхто не прараніў і слова. Калі-ж скончыў, то зычны гул воплескаў быў пасланы ў аддзяку за даклад. Пасьля дэлегаты, як пчолы, рэзва загаманілі паміж сабою, весела настроіліся і адзін за адным уголас падавалі выказы: «О, і маладзец наш Сьліва!» «Вось, праўду сказаў!» «Ёсьць чаго паслухаць!» Каля дваццацёх чалавек сарваліся з месцаў і панясьліся да стала, каб узяць слова ў спрэчках.
