Юста запаліла газьніцу.
— Ну, а дзе ты хаця сёньня быў? — пацікавілася Юста.
— Дзе… Вось у іспалком схадзіў да Андрэя; пасядзеў там трохі, пасьля прышлі настаўнікі і мы прайшліся крыху па вуліцы… Так дзень і мінуў.
— А мой Юрка часамі ня прыходзіў?
— Як я ў хаце — то не.
— Ах на яго ліха, бадзяецца цалюткі дзень. Няўжо ён яшчэ справункаў сваіх на скончыў? І ведае, што госьць дома, а сам, як цюцька, лётае дзесь… пэўна, таксама, забраўся дзе ў іспалком і сядзіць, — нездаволілася Юста.
— А ён у цябе наведвае іспалком? — зьдзіўлена запытаў Сідор.
— Так! кожны дзень сядзіць там. Назьбіраецца іх мо’ з дваццаць чалавек, набяруць паўнюткія капшукі тытуну і дурацца да поўначы. Ушалопаў, ведаеш, і не адвучыць…
— Няўжо яму так падабаецца іспалком?
— Ліха яго ведае! Бачыш, што так.
— І бальшавікоў ён любіць? — пацікавіўся Сідор.
— Ня кажа выразна, але, гутарачы, заўсёды іх хваліць, — адкрылася Юста. — Я ўжо яму кажу: «Што ты людзкае ў іх бачыш — пакінуў-бы іх хваліць», а ён мне: «Як-ні-як, а нам пры бальшавіках лепей. Усё можна сьмела сказаць, можна зямлі браць дарам, лесу дастаць можна… З ўсімі проста за «панібрата».
Сідор яхідна засьмяяўся й сказаў да сястры:
— Бач, зусім нечакана і ты для сябе бальшавіка знайшла.
— Тота-ж, але! Ліха яго ведае! Некалі як быццам-бы й ня любіў іх, а цяпер вось перамяніўся. Ды ня толькі ён адзін… Амаль не палова нашай вуліцы так… З другіх вуліц — дык ёсьць колькі чалавек, што й слухаць ня хочуць аб саветах, а гэта за бальшавікоў…
— Гм! — выказаў сабе пад нос Сідор і прайшоў раз па хаце.
