— Сёньнека… Я прышоў з рэўкому і застаў яе лежачы… А тут яшчэ бацькі няма ўдому і я ня ведаю…
— Дык чаму-ж ты так настайваў, каб ехаць? Як-жа ты кінеш мацеру адну? Ці-ж бы Тамаш або Паўлусь, або Бэрка не паехалі?
Платон памаўчаў, стоячы на месцы: штосьці трымала яго ў двары, як прыкаваўшы да зямлі.
— Я й сам ня ведаю, што рабіць, — спусціўшы колькі часу, сказаў Платон. — Не паехаць — здрадзіш рэволюцыі, нарушыш дысцыпліну і… бачыш, як думаюць другія. А паехаць — можаш мацеру пахаваць… Каб то ведаў, што ня так сьпешна — пераначаваў-бы і заўтра…
— А мо’ ёсьць каго папрасіць, каб пасядзелі каля мацеры? — спагадваў далей Лукаш Платону.
— Няма такіх… Вось хіба адны Глытвы; я ўжо думаў зайсьці да іх… Хадзем…
Яны вышлі з двара і павярнулі направа. На вуліцы было ціха. Толькі ў рэдкіх хатах сьвірэў агоньчык; большасьць мяшчан спалі, каб заўтра з раніцы йсьці на жнітво. Дзесь у канцы вуліцы брашчэла варта й сьвістаў сьвісьцёл патруля.
Платон з Лукашом моўчкі прайшлі невялічкі кусок, мінуўшы хат са тры.
— Чакай, Лукаш, я зайду да Глытваў: яшчэ ня сьпяць, — папрасіў Платон таварыша, супыніўшыся ля чацрвёртае хаты.
Лукаш прысеў на прызьбе, а Платон пайшоў у двор.
— Я скора, — падаў з двара Платон і стукнуў дзьвярыма.
Лукаш падняўся з прызьбы і адыйшоў на вуліцу.
«Цікавы, усё-ж, гэты Платон», — разважаў ён, уваходзячы ў становішча таварыша. — «Гэткае заблытанае становішча ў хаце, а рвецца, першым пражэцца адгукнуцца на прызыў. Вось дык натура! Пашукаць! Не раўня гэтым… Каб гэткіх ды боьш! Го… Тады-б можна было сьвет перавярнуць. Столькі пэнту, адвагі! Мне — дык проста пазавідваць»…
Лукаш прайшоў некалькі разоў каля хаты Глытваў і зноў намерыўся прысесьці на прызьбе, як раптам пачуў:
