— Юрка, Платон, дакуль вы там ня ўходзіцеся? Ідзеце ў хату, зараз сьнеданьне будзе, — пагукала яна.
Мужчыны ўвайшлі.
— Вось што, родныя мае, — абярнулася да іх Юзя, — час ідзе, а мы-ж яшчэ не парадзіліся, нават, як будзе хата? Адзін едзе зараз, а другі — у кожную хвіліну таксама можа пакінуць мяне. Дайце абгаворым, што прыдзецца мне рабіць?
Юрка прысеў каля стала і, падумаўшы, адказаў:
— Што-ж я! — я нічога! Няхай Платон кажа. Калі я паеду — пэўна ён тут магчыме застацца… Чуеш, сынок? Дагледзіш ты хаты й мацеры?
Платон упэўнена адказаў:
— Трэба будзе.
— Ну, а калі самога пагоняць куды? — запыталася Юзя.
— Нічога. Тады рэўком пасобіць… не бядуйце.
— Ой, глядзі, Платонка. Ты дарэмна так запэўняеш, — сумелася Юзя. — Паедзеш куды, а мне — пропадам прападай.
— Ня бойцеся, маці, я ня дам прапасьці… Ну, давайце сьнедаць, да трэба бацьку ехаць, — каб не зацягваць каразьлівае гутаркі, папрасіў Платон.
Юзя паслухна падала на стол сьнеданьне, а сама задуменна вышла ў сені. Юрка з Платонам пачалі есьці.
III
Пасьнедаўшы, Платон з бацькам паехалі да рэўкому. На вуліцы і на рынку пакуль ня відаць было ніводнае фурманкі. Яны пад’ехалі да будынку рэўкому і прыпыніліся. Юрка застаўся на возе, а Платон пайшоў у канцылярыю.
У канцылярыі рэўкому было ўжо некалькі чалавек з рэўкомцаў, у тым ліку Тамаш Яўгеняў, Сіман Хаімаў ды іншыя. Угледзеўшы Платона, Тамаш запытаў яго:
— Ну, як з фурманкамі? Зьбіраюцца?
— Пакуль ня відаць… Толькі вунь мой бацька стаіць.
Яны прайшлі ў асобны пакой і паселі каля стала.
