Мікіта зачыніў за імі дзьверы.
— Ну, як жывеш?
— Здароў, браце!
— Што чутно?
Прывіталіся папарадку. Пачаліся распытаньні.
— Гэта пасьля, пасьля… Цяпер, калі ласка, вып’ем па чарцы ў адзнаку яго прыезду, — пераняў гутарку Хрызь.
Бацькі хапілі Алеся, Трахіма й Фэйгу і пацягнулі іх за стол.
— Вы-ж самыя лепшыя й самыя блізкія прыяцелі нашага Ігнаткі. Ён так чакаў вас, так хацеў убачыць… За яго здаровейка! — пераказвала Аксеньня.
— Гэта наша бяседа мо’ будзе замест вясельля. Хто ведае, як будзе далей, ці прыждамо мы нашага сынка… Ня пэвен чалавек, ня пэвен час… Сядайце, дзеткі! Некалі-ж разам працавалі, — казаў ад сябе Мікіта.
— Ды ўжо-ж, мы зьвязаны адзін з другім многім чым… Ёсьць што ўспомніць…
— А вось дачакаемся стрэчы, калі нашы ворагі будуць хавацца гэтак, як мы, калі…
— То ўжо ваша справа, а нам, старым, не дачакацца таго, не…
Ігнась наліў чарку й падняў яе над сталом, падаючы бацьку.
— Ну, стары… — весела выгукнуў ён і змоўк.
У дзьверы нехта стукнуў і перабіў Ігнася.
Усе навастрыліся й прыціхлі.
— Мікі-ы-та-а, Аксе-э-ньня-я, хавайце сына-а… хава-айце-э-э… — зацяжным шэптам праняслося ў сенцы праз ваконца. — Ідуць стражнікі, хутчэй-эй…
То быў жаночы голас, і Аксеньні паказалася, нібы суседкі Парулі.
— Гэта Паруля, — выказалася Аксеньня да ўсіх. Чакайце, я выбегу ў двор.
Яна кінулася ў дзьверы, матаючы рукою назад.
