— Так, патаміліся, ня спаўшы колькі ночак… Хоць яно й вельмі хочацца скарэй папасьці дамоў, праведаць-бы, што і як там, але…
— Пасьпееце й заўтра, — угаварваў Шмуйла. — Невялікае шчасьце вы дома знойдзеце, дзень раней ці дзень пазьней.
— Ну, а скажы, Шмуйла, ты часамі ня чуў пра Верацёны нічога? Ці ціха ўсё там, ці мо’ што й нядобрае траплялася? — пацікавіўся Гарасім.
— Праўду скажу: ня ведаю. Штосьці баялі аб Верацёнах, але я, прызнацца, не прыслухоўваўся. А самому, вось, не здаралася быць… Хто яго ведае, тут усякай усячыны было, розных здарэньняў… І пагромы, і грабествы, і забойствы, і пажары. Вядома — як на вайне… Магло ўсё стацца і з вашымі.
Словы Шмуйлы занепакоілі Грэбеняў. У іх абодвых зашчымела гострае хаценьне забыць і спачынак, і начлег, і сьпяшаць дамоў. Але ўтома й санлівасьць моцна сьціснулі іх.
Дрымота сплюшчвала іх вочы, балючая вяласьць расплывалася па ўсёй істоце, моцна шчымела боль у нагах і ў паясьніцы.
У нас ноччу хадзіць мала бясьпечна, — чыстасадрэчна прамовіў Шмуйла. — Усякіх людзей на гасьцінцы трапляецца: і балахоўцы нейкія, як кажуць, і дэзэртыры, і проста жулікі-бандыты. Калі ўжо нельга ні ў якім разе адлажыць — тады мусіцьмеш ісьці. Дый то можна як-кольвечы скруціць… Не… ляпей зробіце, калі пераначуеце… — Хая! — пазваў ён дачку, — пасьцялі мужчынам.
— Добра, — пачулася з суседняе каморкі.
Хутка дзяўчына паслала дзьве пасьцелі — адну на тапчане, другую на канапе.
Шмуйла сам убавіў у лямпе агонь, і Грэбеняў пакінулі адных. Як Несьцер, гэтак і Гарасім разьдзеліся, бы дома, і паляглі.
