|
Няма працы — й сэрцу млосна —
Не знайсьці спакою…
Я так шчыра, я так моцна
Зжыўся змалку з ёю.
Дзень прыходзіць і пытаньні
Пруцца, лезуць ў душу:
Што да вечара ад раньня
Я рабіці мушу?
Рэзвым бегам кроў ня льецца,
Рукі зьвісьлі кнізу;
Сэрца вераю ня б‘ецца,
З думак — адны рызы.
Беглым ўзрокам хвіляй гляне
Водгуку надзея —
І у момант-жа растане —
Толькі зьяў павее…
Ходзіш — блудзіш і, здаецца,
Дарма траціш сілу —
Цяжкім болем сэрца рвецца,
Людзі, сьвет нямілы…
І ня тое, што работа
Голад прыпыняе,
Ва мне родзіць ўсе клапоты
Сумам абвявае.
|
