|
Стуліўся змрок ў глухіх куткох,
Зьнікае ночка-чараўніца;
Ў нябесных цёмных дыванох
Міргае зыркая Дзяньніца.
Замоўкла ўсё. Травы і дрэў
Ня хіліць к долу узьвеў вятрыска.
Чуцён вясёлых птушак сьпеў,
Чуцён іх воркат прагны, піскі.
Апойны пах плыве з далі
Лугоў адзетых руньню пышнай,
І дух свабоднае зямлі
Надзею ясную калыша.
Таемны гай гудзе, шуміць,
У неба сіняе глядзіцца,
І, здэцца, хоча гаманіць
З вясёлай рэзваю Дзяньніцай.
А з неба ўніз яе прамень
У зелень рутную спадае
І кажа ціханька: „Мне дзень
На замену сонца пасылае!“
Пецярбург, 1916
| 
