Гэта старонка не была вычытаная
„А потым ад вешняй залевы
Тут крыгі паймчаць карагодам.
Ад мёду захмеляцца дрэвы
І неба ад мёду.
„І зноў тое самае сонца,
Зямлі векавечны гадзіннік.
Так дзівіць штогод, як дазорца,
Штогод гэтак дзівіць.
„Балота заціснута ў жмені,
Вякоў карагоды абрыдлі.
Бі рыдлем па трухлых карэннях,
Завея, бі рыдлем!
Навошта нам вёсны і леты,
Дакучны нам восені, зімы.
Стаім мы далёка ад свету,
На месцы стаім мы.
„А далі — празрыстыя нетры —
Нас вабяць, як сінія вочы.
Мы хочам брысці з вольным ветрам,
На волю мы хочам“.
Пасадзец, 1916 г.
|}
