Лета песні пяе у вянку з васількоў
І стаіць на шаўку, аксаміту;
А гарсэцік яе — з залатых каласкоў;
Саматканка-фартух — з сінь-блакіту.
Слепіць шыйку яе росных пацеркаў жмут
З буйных ягад, чырвоных, як золак:
Песціць стан малады абручок-баламут —
Паясок з сяміцветных вясёлак.
Там, дзе ступіць нагой — траўка-хохлік зірне,
Там на сонца ўгару гляне кветка;
Там, дзе кіне свой зрок, яркі свет мільгане,
І праменяцца шчасцем палеткі.
20. ПЛОЙМЫ ЗДАНЯЎ ПАНУЮЦЬ НАД ПАЛЕССЕМ
То не сны-туманы, не імгла аблягла
Густым невадам пушчы, даліны, —
Гэта ўздоўжку ў шыр-даль зданяў цьма наплыла,
Як паводка ў Палессе-краіну.
Крычыць мшалы лясун „го-го-го!“ у бары. —
Ён лясны гаспадар ганаровы;
У кароне з галля, ў світцы з цёмнай кары
Ён сядзіць на пасадзе дубовым.
Цягне-топіць людзей у вадзе вадзянік,
І русалкі там ладзяць ігрышчы.
У хаціне жыве стары дзед дамавік,
Злы гуменнік сядзіць на гумнішчы.
За пячуркай старой каты-злыдні жывуць
І трывожаць людзей беспрастанку.
На гаўяду, людзей цёнгле клічуць-завуць
Трасавіц, злых мароў, ліхаманкаў.
Ой, „страхоццяў“ зашмат мае наш паляшук.
Шмат пякельных агідных прывабаў.
У старых пустках гудзіць адзінокі кадук.
На гародах — жалезная баба.
