А па восені ўслед надыходзіць зіма,
Ў снежнай хустцы вандруе па лесе;
Сцеліць-беліць абшар, проста месца няма,
Дзе схавацца на топкім Палессі…
З пытля сыплецца снег — з высачэзных пустот,
Спрэсу гурбай сялібы заносіць;
Нібы ў млыне мука, лезе ў вочы, у рот,
Вея ў трасцы трасецца, галосіць.
Мчыць мяцеліца ўдаль, завіруха круць-верць,
Ваўкі выюць на сівых курганах.
Вужы-косы скубе сіва-белая смерць,
Пакідае сляды на палянах.
Чорт марозіць людзей, губіць-душыць іх шмат,
Ён пякельную злосць спаганяе.
Людзі гінуць усюль — каля сёл, каля хат,
Ім усюды — магіла нямая.
Але з поўдня вятрок прысылае вясну;
Сонца грае, снег тае і тае.
Прабуджаецца свет ад зімовага сну,
Расцвітае, як дзеўчына тая.
Зноў балота-дрыгва пад бурлівай вадой.
Плывуць крыгі мільгаюць, бы качкі.
Пні, карчы і кусты па вадзе грамадой,
Аж скрыпяць, аж дымяць ад гарачкі.
Паляшук на чаўне не баіцца плысці —
Яму ўсюды дарожанька вольна.
Ці не хоча ён лёс, долю-шчасце знайсці
На прасторы празрыстым прывольным?
Думу думае ён, штось спявае ў душы,
Бы дуда у грудзях, а не сэрца.
Адчыняе сакрэт ён палескай глушы,
Нібы піша яго на паперцы.
