Попік моліць яго і ад болю дрыжыць:
— Далібог, больш не буду, не буду…
Я дахаты пайду… Дай на свеце пажыць…
Мілы бог, выратуй сваім цудам…
Без кашулі стаіць ды у плач ды у плач,
І дрыжыць яго цела ад лою.
Не. Не пройдзе дарма. Паляшук бярэ квач
І папа таго мажа смалою.
І папа-шальмяца усадзіў ён пасля
У курынае пер‘е, у скрыню.
І замкнуў на замок і запрог ён каня
І павёз гэту скрыню на рынак…
„Гэй, збірайцеся усе! Падыходзьце сюды!
Пятакоў не шкадуйце вы толькі!
Я кіятар прывёз вам — маладым —
Зараз малпа станцуе вам польку!“
Сваю скрыню адкрыў. — Гэй-жа, малпа, вылазь!
Весялей! Патанцуй перад людам!
Што? Не хочаш, лайдак? — І драцянкаю лясь
Па спіне той папоўскай і кудлах.
І танцуе „айцец“, і людзей бярэ смех:
— Ну і гожы малойца! Ну й гожы!
І шапоча „айцец“: падаруй мне мой грэх…
Ствары цуд свой, нябесны мой божа…
19. ВОСЕНЬ, ЗІМА, ВЯСНА І ЛЕТА
З шчылін бору ў акно восень пільна глядзіць
Шэрым бельмам слязлівым, балючым.
Лес шуміць і дрыжыць, і звініць, і гудзіць
Жоўтым лісцем шуршавым, дрыжучым.
І Палессе тады у туманістых мглах,
У вільготнай і слізкай апратцы.
Хтось брыдзе па дрыгве у парваных лапцях
Па зыбучай патрэсканай кладцы.
