І бягом на усход і бягом на заход —
Полем-лугам і лесам вячыстым.
Ад мяцежнай дуды замяцежыў народ —
Лаві ветра у полі у чыстым!
Голас гулкай дуды, раней тонкі, як дрот,
Раптам вырас у буру-віхуру.
То грыміць на заход, то грыміць на усход:
— Па вяльможных наладзьце хаўтуры!
Гнеў кіпіць у паноў. Большы гнеў у сялян.
Свеціць белы маёнтак агнішчам.
І ад страху дрыжыць злы, збянтэжаны пан:
— Што рабіць? Нас мужык хутка знішчыць.
цар войска прыслаў — хоць гаці ты з іх гаць —
І пачаў будаваць шмат астрогаў.
А калматы „айцец“ давай пеклам пужаць
І нябесным царом — гнеўным богам.
18. ПАЛЕШУКІ І ПОП
А дудар-паляшук на сваёй на дудзе
Дзень і ноч сабе грае ды грае.
Аб мужыцкім жыцці, аб сялянскай бядзе
Плыве песня ад гая да гая:
„Ты не бойся, батрак, гэтай шэльмы-папа,
Не давай ты яму падарункаў.
Лепш ты хату пільнуй. Поп на жонку напаў,
Распусціўся гультай гэты з трункаў“.
Раз пайшоў паляшук аж на некалькі дзён
У багаты маёнтак на працу.
Ненарокам назад. Ажна ў хаце смех-звон.
— Добры вечар, калматая цаца!
— Дык ты часта, лайдак, тут да бабы маёй
Валачэшся на гэткія балі? —
І давай лупцаваць, аж той попік: „вой-вой!“
Па спіне яго граюць цымбалы.
