17. ПАЛЕШУКІ І ПАНЫ
А дудар-паляшук на сваёй на дудзе
Дзень і ноч сабе грае ды грае.
Аб мужыцкім жыцці, аб сялянскай бядзе
Плыве песня ад гая да гая.
Песня паліць агнём, вугаллём залатым
Паляшуцкія шчырыя сэрцы:
„Іх нямнога — паноў. Мы — як лес той густы,
Дык хадзем на іх з косамі! Смерць ім!“
„Будзем біць тых паноў! Пусцім яркі агонь —
Хай гуляе над панскім палацам!
Нашы слёзы у ім, векавечны наш стогн,
Бо на пана ідзе наша праца…“
„У паноў сыць-гульня, абіваюць бакі.
Трэба нішчыць і біць гэтых гадаў!“
І пайшлі грамадой беднякі-парабкі
У бары, у лясы радзіць рады.
А дудар-паляшук на сваёй на дудзе
Дзень і ноч сабе грае ды грае.
Аб мужыцкім жыцці, аб сялянскай бядзе
Плыве песня ад гая да гая.
Гулкі пошчак ідзе ад сяла да сяла
Ад дударскага вольнага грання.
Песня птушкай ляціць і ракой паплыла,
Будзіць люд яна з рання да рання.
У маёнтках той спеў як пачуюць паны —
Давай коні сядлаць ды за пікі.
Па палях і лугах круцяць-верцяць яны,
Каб злавіць бунтароў і музыку.
— Дзе той хам-паляшук? Дзе адважны дудар?
Мы паробім з усіх квашаніну!
Як адважыўся ён — непрыстойны бунтар —
З ганаровых паноў строіць кпіны?
