Між балотных карчоў многа бочак стаіць,
Іх пільнуюць-вартуюць вужакі;
Жыжа пенай бурліць, і кіпіць і блішчыць.
Ой, шалёныя будуць прысмакі.
І прабуюць на моц, і прабуюць на крэп,
І пячэ агнём, плягай пякельнай;
Голаў круціць, бы ўюн, і малоціць, як цэп,
Голаў круціць ён бубнам вясельным.
Не дыміцца туман — курыць люльку сваю
Вінакур-вадзянік сярод ночы.
Нечысць вабіць людзей, нечысць ладзіць гульню,
Дым туманіць у самыя вочы.
Паляшук моцна п‘ян, скача, песні пяе,
Лье у глотку нячысцікаў трунак;
Ломіць-крышыць усё, жонку родную б‘е, —
Дзеці клічуць людзей на ратунак.
Як за клямку з дзвярэй, цягне чорт за язык —
Паляшук нешта брыдка гавора;
Ён хрыпіць, як вяпрук, ён раве, як той бык, —
Па калена яму сіне мора.
Збудаваў браварок пан на дзікі прыгон,
Сплёў бізун для сялян на Палессі,
Змайстраваў поп царкву, зазваніў ён у звон
У глухім заварожаным лесе.
І прыехаў царок на крылатай бядзе,
І астрог ён прывёз — падарунак.
Ой, канец надышоў. Паляшук прападзе,
Хіба сам сабе знойдзе ратунак.
Вось як гідкі той чорт дзеду-богу памог,
Пастараўся зладзюга нямала.
А ў нябесах сваіх вельмі рад стары бог —
Вышла досыць цікава, удала…
