Там, дзе плюне — багна і атрута-трава,
Тхлань трасецца, лапоча, дрыгоча;
Чадзіць голаў багун, сасе п‘яўкай дрыгва,
То паморак, то трасца якоча.
Чорт нарэшце за корч зачапіўся, рыгнуў —
З жывата ўсё насенне рванула;
Забурчэла, аж бор у далі ўздрыгануў —
Аж сава прыкры спеў зацягнула.
Раптам выскачыў дзед — гэта злыдзень-шаптун.
Яго вочы — два гнойныя бельмы.
А пад шапкай расце, нібы лямец, каўтун,
Штось мармыча пад нос гэта шэльма.
Апаганіўся ўсюль чысты водны прастор,
Стаў ён чортавым гідкім балотам:
Там пайшлі панаваць страхаццё, смертны мор,
І начніца і цмок пад чаротам.
Чарцяняты кішаць, нібы вар у катле,
Іх гадуе там чортава матка;
Паратунку няма ад іх проста нідзе, —
Прыстаюць да лапцёў, да апраткі.
11. ЧОРТ ВАРЫЦЬ СІВУХУ ПАЛЕШУКУ НА ЗАГУБУ
То не вецер гудзіць, не шуміць сухавей,
То не гойдаюць злыя віхуры;
То над борам не мчыць чарадзейны цар-змей,
То не ладзяцца плачы-хаўтуры.
Гэта ў медных катлах між зачумленых вод
Вадзянік варыць жыжу-атруту;
Там і хмель і палын, і пякельны смурод —
Для людзей на лайдацтва, пакуту.
