У вачах агонь зялёны,
Дзед і баба непрытомны.
Баба — злая. Дзед, як звер,
Нельга іх пазнаць цяпер.
Вось абое крокам скрытным,
Крокам ценяў, крокам спрытным,
Як-бы ў прысядкі-забаве,
Падыходзяць да той лавы,
Дзе спіць госць чамусьці ў світцы
У куточку пад бажніцай.
Нож бліскучы у дзядулі,
Серп, як месяц, у бабулі.
Дзед гасця — нажом у грудзі,
І сказаў: „няхай так будзе“…
А бабуля тырк сярпом:
Кроў — гарачым ручаём.
Дзецюка і стогн адзіны
Не чуваць быў у хаціне.
Ціха ён у сне бяспечным
Перайшоў у сон той вечны,
Дзе ніколі не прачнецца
І на кліч не адгукнецца.
Дзед і баба — душагубы —
Труп схавалі ў яме з бульбы,
Доўга з лавы кроў змывалі.
І маліцца абяцалі
Да апошніх дзён жыцця
За душу свайго гасця.
III
Туман нікне па даліне,
Пяе птушка на галіне.
Грае сонца на усходзе:
„Пясок свежы на гародзе…“
Над гародам тым жаўронкі
Пачалі свае гамонкі:
„Цірлі — злы і цірлі — злая:
